„Szkoła Chrystusa uniża się zanim zacznie wywyższy, łamie, zanim zacznie budować”.

To nie jest sprzeczność, ale jasny wzór tego, jak Bóg działa przez łaskę. Chrystus, mądry i wierny Nauczyciel, nie podnosi duszy, dopóki najpierw jej nie poniży, ani nie wzmacnia jej, dopóki nie zostanie pozbawiona samowystarczalności i światowych podpór. Dusza musi zostać poniżona, zanim będzie mogła zostać właściwie podniesiona; musi zostać opróżniona, zanim będzie mogła zostać napełniona Bogiem.

9. Przeciwności losu mogą być zaletą. Czy znasz jedną silną osobę, która miała łatwe życie?

Prawie wszyscy ludzie, którzy osiągnęli wysoką znajomość spraw Pańskich, zdobyli tę wiedzę i doświadczenie poprzez cierpienie.

Kiedy Bóg sprowadza na nas potop nieszczęścia, wtedy lecimy do arki, Chrystusa. W ten sposób utrapienie czyni nas szczęśliwymi, zbliżając nas do Boga. Wiara może wykorzystać wody utrapienia, by szybciej płynąć do Chrystusa.

Trzeba powiedzieć jedno. Homoseksualne skłonności należą do trudnych doświadczeń.

W związku z homoseksualnymi skłonnościami pozostaje wiele kwestii, które – przynajmniej z pozoru – nie wydają się jasne i oczywiste. Weźmy choćby takie pytanie – czy homoseksualne skłonności są same w sobie grzeszne, a jeśli tak, to jak powinienem sobie z nimi radzić?

Poniżej moje skromne podejście do udzielenia odpowiedzi na to pytanie.

„A wiemy, że wszystko współdziała dla dobra tych, którzy miłują Boga, to jest tych, którzy są powołani według postanowienia Boga”. List do Rzymian 8:28

Dziś zastanowimy się czy zarówno najlepsze jak i najgorsze rzeczy działają dla dobra ludzi pobożnych. Nie zrozumcie mnie źle, nie twierdzę, że rzeczy złe są dobre, zawsze będą owocem przekleństwa grzechu. Ale chociaż są złe ze swojej natury, to jednak mądra, wszechrządząca ręka Boga rozporządza nimi i uświęca je. Bóg tak wkomponował złe rzeczy, że działają one dla dobra Jego wszechświata i w sposób harmonijny wypełniają Jego plan.

1. Któregoś dnia Abraham nie wpadł na genialny pomysł, tak jak ci ludzie w Babel, i powiedział: „Myślę, że wystarczająco długo mieszkałem w Ur. Przeniosę się do Kanaanu i coś tam zrobię”. Nie. Jego posunięcie było całkowicie podyktowane przez Boga. Abraham miał 75 lat. Dobrze jest poczekać do 75 lat, aby usłyszeć od Boga, a następnie działać. Mojżesz czekał 40 lat jako pasterz, a potem przeniósł się, gdy Bóg do niego przemówił. I pomyśl, czego dokonał! Nie mówię, że powinniśmy czekać 75 czy 80 lat. Mówię tylko, że powinniśmy poczekać, aż usłyszymy głos Boga, i wtedy działać. Ale czy myślisz, że zapracowany człowiek XXI wieku ma na to czas? NIE.

Ludzie pytają mnie, jak żyję z niepełnosprawnością.
Jak żyję z niepełnosprawnością?
Jak żyję z zespołem Aperta?
Z nienaturalną twarzą, nogami i rękami, które nie działają prawidłowo, a także wieloma innymi wyzwaniami?
Dla mnie niepełnosprawność to głęboki ból i wstyd, które mówią, że nie jestem akceptowana.
Niepełnosprawność mówi mi brzydkie rzeczy. Mówi mi, że jestem sama.
Jestem inna. Jestem nic niewarta. Jestem słaba. Mówi mi, że moje życie jest beznadziejne.
Niepełnosprawność mnie okłamuje i czasami łatwo jest słuchać i wierzyć.
Czasami nie chcę mieć niepełnosprawności.
Czasami nie chcę być tym, kim Bóg mnie stworzył.
Więc jak mam żyć z niepełnosprawnością?
Gdzie mam się zwrócić?

Pan jest moim światłem i moim zbawieniem — kogo mam się lękać? Pan jest twierdzą mojego życia — kogo mam się lękać? (Psalm 27:1)

Około dwie godziny temu grupa pielęgniarek i chirurgów zabrała moją córkę na salę operacyjną, zostawiając mnie i mojego męża, wpatrzonych na stopniowo znika w korytarzu. Udaliśmy się do poczekalni i teraz tu siedzimy. To poważna operacja i chociaż jesteśmy w jednym z najlepszych szpitali w kraju, ryzyko jest duże. Wypłakałam się (pewnie będę płakać dalej). Przeszłam kilka okrążeń wokół szpitala. Nerwowo zjadłam za dużo M&M-sów. I błagałam Pana, żeby trzymał moją ukochaną dziewczynkę, kiedy ja nie mogę. 

W doskonałym czasie Boga wiedział, że będę musiała rozważyć i zapamiętać ten fragment: „Pan jest moim światłem i moim zbawieniem — kogo mam się lękać? Pan jest twierdzą mojego życia — kogo mam się lękać?” (Psalm 27:1). Jestem w szponach strachu. Zdecydowanie się boję. 

Kiedy pierwszy raz przeczytałam słowa „Bóg nigdy się nie myli”, byłam sceptyczna. Brzmiały naiwnie. Zbyt wiele rzeczy na świecie było złych, aby uwierzyć, że każdy szczegół życia jest pod kontrolą Boga. Ale kiedy przeczytałam historię autorki w książce Co się dzieje, gdy kobiety się modlą, zdanie to zaczęło zmieniać mój pogląd na suwerenność Boga — nawet nad cierpieniem.

W dniach od śmierci papieża Franciszka widziałem wielu protestantów piszących o jego spuściźnie. Niektórzy z nich wyrazili wielkie uznanie wobec zmarłego, podczas gdy inni nie ukrywali swojego zaniepokojenia. Reakcje na te artykuły, a zwłaszcza krytyki, były dla mnie interesujące.

Choć wiem, że wykorzystywanie śmierci człowieka jako okazji do pisania o jego wadach może wydawać się niegrzeczne, ważne jest, aby pamiętać o kilku kluczowych faktach na temat papieża Franciszka, papiestwa i Kościoła rzymskokatolickiego.

Charles Spurgeon opowiedział historię purytanina zaangażowanego w debatę doktrynalną:

Kiedy pewien Purytanin miał spór na temat doktryny z innym, zauważono, że przemawiał bardzo płynnie i z wielką mocą. Podczas gdy jego przeciwnik zajął głos, zauważono, że Purytanin robił notatki. Jak myślisz, co one zawierały? Były to po prostu te słowa: „Więcej światła, Panie! Więcej światła, Panie! Więcej światła, Panie!”