Jest wiele dyskusji na temat roli Prawa w głoszeniu Ewangelii. Jaki jest związek między Prawem a chrześcijaństwem?

„O, jak ja kocham twoje prawo!"(Ps 119:97). Cóż za dziwna deklaracja uczuć. Dlaczego ktoś miałby kierować swą miłością ku Prawu Bożemu? Prawo ogranicza nasze wybory, naszą wolność, dręczy nasze sumienia i uciska nas potężnym ciężarem, którego nie można przezwyciężyć, a jednak psalmista deklaruje swoją miłość do Prawa. 

Zaskoczyć nas nieprzygotowanych? Tak. Ujawnić strach, niepokój, złość i użalanie się nad sobą? Z pewnością. Przynieść smutek i ból? Absolutnie. Próby ukazują wiele rzeczy, ale czy przynoszą coś dobrego?

W swoim liście do rozproszonych chrześcijan pochodzących z narodu żydowskiego, Jakub wskazuje na następujący imperatyw: „Jakub, sługa Boga i Pana Jezusa Chrystusa, przesyła pozdrowienia dwunastu pokoleniom, które są w rozproszeniu. Poczytujcie to sobie za największą radość, moi bracia, gdy rozmaite próby przechodzicie” (Jk 1:1-2).

Każdy chrześcijanin dociera do miejsca, w którym stwierdza, że modlitwa jest trudna. Modlitwa jest ogromną radością i błogosławieństwem, ale ta radość i błogosławieństwo przychodzą przez niesamowite trudności. Tysiące i dziesiątki tysięcy chrześcijan pisało o modlitwie i proponowało porady w zwiększaniu swoich umiejętności, większej konsekwentności i większej pewności w tej cennej dyscyplinie duchowej.

Oto trzy potężne wskazówki życia modlitewnego:

14 września 258 roku, Cyprian z Kartaginy, jeden z Ojców Kościoła został uwięziony i ścięty z rozkazu prokonsula Galeriusza Maksyma. Niedługo wcześniej Cyprian napisał list do swojego przyjaciela, w którym czytamy: „To zły świat, Donatusie, niesamowicie zły świat. Ale odkryłem pośród niego cichych i dobrych ludzi, którzy nauczyli się największego sekretu życia. Znaleźli radość i mądrość która jest tysiąckrotnie lepsza niż jakiekolwiek przyjemności naszego grzesznego życia. Są potępiani i prześladowani, ale nie troszczą się o to. Są panami swoich dusz. Zwyciężyli świat. Ci ludzie, Donatusie, to chrześcijanie... i ja jestem jednym z nich”.

To jest moje końcowe błogosławieństwo dla nas wszystkich. Abyśmy byli prawdziwymi chrześcijanami. Chcę Was powierzyć łasce i opiece naszego Pana Jezusa. Naszego drogiego Mistrza, który wielu z nas prowadzi od dziesięcioleci, niektórych od lat, a jeszcze niektórych może od kilku miesięcy. Ci, którzy mieszkają w cieniu Wszechmogącego, którzy skrywają się w Jego ramionach, są zawsze bezpieczni.

Wielu z nas całkiem sporo wie o Bogu, ale praktycznie Go nie zna. Zapomnieliśmy, że mała znajomość Boga jest bardziej wartościowa niż wielka wiedza o Nim. 

Jak powiedział J.I. Packer: „Zainteresowanie teologią, wiedza o Bogu i umiejętność właściwego wypowiadania się na tematy teologiczne nie są jednoznaczne ze znajomością samego Boga. Uważnie studiując prace Kalwina możemy – podobnie jak on – posiąść wielką wiedzę o Bogu, ale jednocześnie w przeciwieństwie do Kalwina możemy wcale nie znać Boga”.

W tym kontekście mówimy nie tylko o intelektualnym poznaniu czy też zdobyciu wiedzy o Bogu. Możemy również wiedzieć wiele o pobożności bez praktycznej znajomości PANA.

Skąd możemy wiedzieć, że poznaliśmy naszego Ojca?

David Crump opowiadał kiedyś jak w czasie studiów doktoranckich pracował jako asystent w niewielkim kościele w Szkocji. Do jego obowiązków należało składanie wizyt duszpasterskich osobom starszym niemogącym uczestniczyć w zgromadzeniach kościoła. Pewnego razu trafił do niewielkiego mieszkania komunalnego, w którym mieszkała starsza wdowa. Kobieta zaprosiła go na herbatę i zaczęła opowiadać o swoim życiu: śmierci męża, pogarszającym się stanie zdrowia oraz o odległości dzielącej ją od dzieci i wnuków.

Droga E,

Bardzo dziękuję za list. Moje serce niezwykle raduje się Twoją duchową pomyślnością, a także posłuszeństwem, kiedy serce Twoje droga siostro ukierunkowane jest na drogę, którą nakazał nam PAN abyśmy żyli i aby nam się dobrze powodziło.

Jak dobrze wiesz, podstawowym aksjomatem w całym moim życiu jest prawda o Bożej supremacji we wszystkim. Jest to dogmat, który pozwolił mi przetrwać ostatnie miesiące wypełnione bólem i cierpieniem. Kiedy mówię o Bożej hegemoni (dominacji) mam na myśli absolut, nieograniczoną potęgę, która obejmuje wszelkie nieszczęścia, wojny, choroby, rozwody, samobójstwa itd.

Pokorna dusza, która zobaczyła wizję Boga w Jego chwale, a następnie pielęgnuje w swoim sercu płomień tej całkowitej zależności od Niego, zrozumiała właściwie czym jest kalwinizm.

Zarówno w przeszłości jak i dziś, kalwinizm jest siłą ewangelicznego chrześcijaństwa. Jest także jego nadzieją na przyszłość.

Misjonarze John Williams i James Harris popłynęli na Nowe Hybrydy z pragnieniem głoszenia Chrystusa. Kilka minut po wejściu na brzeg zostali zabici i zjedzeni (tak, dosłownie zjedzeni) przez ludzi, którym pragnęli zanieść wieść o Zbawicielu. Jest wiele niebezpiecznych miejsc na świecie gdzie niekoniecznie zostaniemy zabici i zjedzeni przez drugiego człowieka.