Co zawiera opamiętanie? Doświadczenie i głębia emocji towarzyszące opamiętaniu będą różniły się w zależności od osoby i życiowych okoliczności. Jednak pewne cechy są niezmienne w każdym opamiętaniu.

1. Poczucie wstydu. Zaczynamy dostrzegać, że nasz grzech nas zdegradował, a co bardziej istotne, ograbił Boga z obrazu Jego chwały, który miał być w człowieku. Początkom opamiętania towarzyszy często poczucie hańby przed Bogiem i samym sobą.

1. Kiedy Bóg posłał Adama do Edenu, nie wysłał za nim anioła, aby ten kontrolował jego ruchy. Dlaczego? Ponieważ tylko wtedy, kiedy nie jesteśmy obserwowani przez innych, Bóg może przetestować postawę naszych serc. Poddaje nas próbie wtedy, kiedy jesteśmy sami – gdy inne oczy na nas nie patrzą.

2. W Edenie rosło tysiące drzew wydających piękne owoce. Było tam także drzewo życia, które mogło dać pierwszym ludziom życie wieczne. Ale Adam i Ewa nie wybrali żadnego z nich. Poszli po „wiedzę”. Odrzucili życie i wybrali wiedzę, dokładanie tak jak czynią to ludzie i dzisiaj.

W Święto Dziękczynienia w 2009 roku miałem atak, który ujawnił, że mam guza w prawym płacie czołowym mózgu. 4 grudnia chirurdzy wycięli guza. Miałem 34 lata.

Obudziłem się po operacji z pewnym osłabieniem lewej strony. Skończyłem rehabilitację 16 grudnia z blizną na głowie, włosy zaczęły mi wypadać i czekało mnie 18 miesięcy chemioterapii i radioterapii.

Pierwsze prawdziwe wyjście miałem tydzień później, kiedy poszedłem na nabożeństwo wigilijne w moim kościele. Gdy usiadłam z tyłu budynku, ledwo mogłem wytrzymać.

Wiele osób, które dopuszczają się cudzołóstwa, wyraża zdziwienie, że zdradzili swojego partnera; mówią, jakby niosła ich nieodparta siła. Pamiętaj jednak, że nikt, kto stoi 40 metrów od krawędzi, nie spadnie z klifu. Niebezpieczeństwo pojawia się, gdy człowiek zbliża się coraz bardziej do przepaści.

Nie byłoby żadnego niebezpieczeństwa, gdyby Bóg zawsze wkraczał i powstrzymywał cię przed zrobieniem tego. Ale Bóg cię nie zatrzymuje. Istnieją granice tego, na co Bóg pozwoli, niemniej jednak Bóg pozwoli ci grzeszyć. Pozwolił Żydom zbudować złotego cielca. Pozwolił Dawidowi cudzołożyć z Batszebą, a potem zamordować jej męża. Pozwolił Gomer uciec z innymi kochankami. Nie będzie się wtrącał, gdy syn marnotrawny opuści dom, aby roztrwonić swoje dziedzictwo w obcym kraju. W ostatecznym rozrachunku Bóg pozwoli ci zrobić to, czego pragniesz – i będziesz musiał ponieść konsekwencje swoich czynów.

W dniach 16-17 listopada 2024r. miała miejsce w Toruniu konferencja chrześcijańska organizowana przez Fundację Świadome Chrześcijaństwo. Wersetem przewodnim konferencji był tekst z 1P 2:5: „I wy sami, jako żywe kamienie, jesteście budowani w dom duchowy, w kapłaństwo święte, by przez Jezusa Chrystusa przynieść Bogu godne przyjęcia duchowe ofiary”. Oto myśli, które zabrałem stamtąd dla siebie. Jest to subiektywnie wyselekcjonowana lista, którą gdzieś trochę zinternalizowałem na potrzeby własnego serca.

Część pierwszą przeczytasz tutaj: Konferencja w Toruniu 2024. Część 1

1. Dlaczego chrześcijanie są prześladowani? Sam Bóg jest "sprawcą" prześladowań na ziemi. Mamy głosić Ewangelię wszystkim narodom, a narody tego nie chcą. Jezus jest z nami, nie czynimy tego sami, ale w mocy Jego Ducha.

W ostatnim czasie temat grzechów dyskwalifikujących, w szczególności cudzołóstwa, stał się palącą kwestią w przywództwie kościelnym. Co Pismo Święte mówi o przywróceniu do życia człowieka, który popadł w taki grzech? Czy może on kiedykolwiek powrócić na stanowisko przywódcze? Ten post ma na celu zbadanie biblijnych kwalifikacji do służby, wpływu moralnego upadku i drogi do pokuty.

1. Waga grzechu seksualnego w przywództwie

- Cudzołóstwo niszczy zaufanie i wierność na najgłębszych poziomach.

- Biblijne kwalifikacje dla starszych i kaznodziejów wymagają nienaganności i uczciwości (1 Tymoteusza 3, Tytusa 1).

1. Słowo „Genesis” oznacza „początek”. W Księdze Rodzaju czytamy o początku stworzenia, człowieka, grzechu, odkupienia, początku dwóch nurtów religijności i duchowości, początku Babilonu i Jerozolimy, początku religii fałszywej i prawdziwej.

2. Księga ta zaczyna się od słów: „Na początku Bóg”. Tak właśnie powinno być w naszym życiu każdego dnia. Na początku wszystkiego w naszym życiu musi być Bóg, a nie człowiek. W każdej dziedzinie naszego życia, w naszych celach i ambicjach, we wszystkim Bóg musi być na pierwszym miejscu. Wszędzie tam gdzie Bóg znajdzie mężczyznę lub kobietę, którzy stawiają Go na pierwszym miejscu w każdej dziedzinie życia, nie będzie ograniczeń dla tego, co może Bóg uczynić w tej osobie i przez nią. Stawianie Boga na pierwszym miejscu dotyczy wszystkich sfer naszego życia: pracy, finansów, małżeństwa, rodzicielstwa, czasu wolnego itd.

Elementy zasadnicze natury ludzkiej. Istnieją dwa poglądy dotyczące liczby elementów składających się na istotę natury ludzkiej.

1. Dychotomizm tudzież pogląd, że człowiek składa się z dwóch części, ciała i duszy. Zwyczajowym poglądem na kondycję ludzką jest ten, że składa się ona z dwóch i tylko z dwóch odrębnych części, to jest z ciała i duszy czy też ducha.

Zgadza się to z ludzką samoświadomością, która jasno świadczy o tym, że czło­wiek składa się z elementów materialnego i duchowego. Wynika też z nauki Pisma, które mówi o człowieku składającym się z ciała i duszy (Mat. 6:25, Mat. 10:28), czy z ciała i ducha (Kazn. 12:7; 1 Kor. 5:3-5). Te dwa słowa, „dusza" i „duch", nie odnoszą się do dwóch różnych części człowieka, ale służą oznaczeniu pojedynczej substancji duchowej w człowieku.

Udowadniają to następujące spo­strzeżenia:

(a) Jest kilka ustępów, które jasno zakładają, że człowiek składa się tylko z dwóch części (Rzym. 8:10; 1 Kor. 5:5,1 Kor. 7:34; 11 Kor. 7:1; Ef. 2:3; Kol. 2:5);

(b) Śmierć jest czasem opisywana jako oddanie duszy (1 Mojż. 35:18; 1 Król. 17:21; Dz. 15:26), a w innych przypadkach jako oddanie ducha (Ps. 31:5; Łuk. 23:46; Dz. 7:59);

(c) Element niematerialny w umarłych jest w pewnych przypadkach określany duszą (Obj. 9:6, Obj. 20:4), a w innych duchem (1 Pio­tra 3:19; Hebr. 12:23).

Te dwa terminy służą po prostu dla ozna­czenia elementu duchowego człowieka z dwóch różnych punktów widzenia. Słowo „duch" rozważa go jako zasadę życia i działania kontrolującą ciało; podczas gdy słowo „dusza" odnosi się do niego jako do osobowej substancji w człowieku, która myśli, czuje i ma wolę, a w niektórych przypadkach jako ośrodek emocji (1 Mojż. 2:7; Ps. 62:1, Ps. 63:1, Ps. 103:1-2).

2. Trychotomizm tudzież pogląd, że człowiek składa się z trzech części: ciała, duszy i ducha. Obok poglądu zwyczajowego wyrósł inny, wedle którego człowiek składa się z trzech części: ciała, duszy i ducha.

Ta wizja człowieka nie wynika ze zgłębia­nia Pisma, ale narodziła się ze zgłębiania greckiej filozofii. Przyjęło ją kilku niemieckich i angielskich teologów. Ci jednak nie zgadzają się co do natury duszy, ani też co do jej relacji do innych części ludzkiej natury. Niektórzy uważają duszę za zasadę zwierzęcego życia w człowieku, ducha zaś za zasadę wyższego życia moralnego i racjo­nalnego. Inni uznają duszę za coś w rodzaju elementu pośredniego, będącego punktem kontaktu między ciałem a duchem. Biblijnego wsparcia dla tego poglądu szuka się zwłaszcza w 1 Tes. 5:23; Hebr. 4:12, te ustępy jednak nie dowodzą tego stanowiska. To prawda, że Paweł pisze w pierwszym z ustępów o duchu waszym i duszy, i ciele, nie oznacza to jednak koniecznie, że uznaje je za trzy odrębne czę­ści w człowieku bardziej niż za trzy różne aspekty człowieka. Gdy Jezus streszcza pierwszą tablicę zakonu słowami „Będziesz miłował Pana, Boga swego, z całego serca swego i z całej duszy swojej, i z całej myśli swojej” w Mat. 22:37, nie ma na myśli trzech różnych substan­cji. Takie wyrażenia służą po prostu do podkreślenia faktu, że mowa o całym człowieku.

Co więcej, Hebr. 4:12 nie powinien być interpre­towany w tym sensie, że miałby oznaczać, iż Słowo Boże, wnikające w wewnętrznego człowieka, rozdziela jego duszę od jego ducha, co naturalnie sugerowałoby, że te dwa są odrębnymi substancjami; ale po prostu, że przynosi rozdzielenie między tymi aspektami człowieka, między myślami a intencjami serca.

Louis Berkhof

W dniach 16-17 listopada 2024r. miała miejsce w Toruniu konferencja chrześcijańska organizowana przez Fundację Świadome Chrześcijaństwo. Wersetem przewodnim konferencji był tekst z 1P 2:5: „I wy sami, jako żywe kamienie, jesteście budowani w dom duchowy, w kapłaństwo święte, by przez Jezusa Chrystusa przynieść Bogu godne przyjęcia duchowe ofiary”. Oto myśli, które zabrałem stamtąd dla siebie. Jest to subiektywnie wyselekcjonowana lista, którą gdzieś trochę zinternalizowałem na potrzeby własnego serca.

1. To jakie jest dzisiaj moje życie jest konsekwencją wczorajszych decyzji, wyborów.

2. Liczy się nie tylko to co robię, ale również dlaczego to robię, jaka jest moja motywacja.

„Błogosławiony jest ten, który się mną nie zgorszy” (Łk 7:23)

Czasem bywa bardzo trudno nie zgorszyć się z Pana Jezusa Chrystusa. Zgorszenie może zależeć od okoliczności: znajduję się w więzieniu, uciśniony trudnymi warunkami życia, na łożu choroby, na miejscu nie cieszącym się popularnością - gdy właśnie miałem nadzieję na szerokie możliwości. Tak, to prawda, ale On wie najlepiej, co jest dla mnie bardziej pożyteczne. Moje otoczenie wyznaczone jest przez Niego. On zamierza przez nie wzmocnić moją wiarę, pociągnąć do ściślejszej społeczności ze sobą i umożliwia dojrzewanie mojej mocy. W więzieniu moja dusza powinna by kwitnąć.