Zawsze się radujcie!

Czy wiesz jaki jest najkrótszy werset w Nowym Testamencie? Oczywistą odpowiedzią jest fragment z Ewangelii Jana 11:35: „Jezus zapłakał”. Jest to najkrótszy werset w angielskich tłumaczeniach Biblii. Jednak w greckim oryginale najkrótszym wersetem jest fragment z 1 Listu do Tesaloniczan 5:16 „Radujcie się zawsze”. Jest to niewielki fragment z wielkimi konsekwencjami.

Słowo „radujcie się” jest wezwaniem do radości. Termin ten był hasłem przewodnim wśród pierwszych chrześcijan. Bardziej niż terminem używanym w uwielbieniu, był on słowem pozdrowienia. Jezus użył go właśnie w takim kontekście w Ewangelii Mateusza 28:9. Paweł wykorzystał je jako pożegnanie w Koryncie (2 Kor 13:11). Zazwyczaj witamy się z kimś słowami „cześć” lub „dzień dobry”. Jaką zachętą byłoby jednak gdybyśmy nawzajem nawoływali się do radości?

Świadectwo wiary: Florescu

Pastor Florescu nie mógł znieść widoku swojego syna, bitego przez funkcjonariuszy komunistycznej służby bezpieczeństwa. Sam również był już torturowany. Nie spał od dwóch tygodni, ponieważ bał się, że zostanie zaatakowany przez wygłodniałe szczury, które komuniści wpuścili do jego celi. Rumuńska służba bezpieczeństwa chciała, żeby wydał pozostałych członków swojego kościoła, co pozwoliłoby ich aresztować.

Widząc, że bicie i tortury nie odnoszą skutku, komuniści przyprowadzili zaledwie czternastoletniego syna pastora Florescu Aleksandra i zaczęli go bezlitośnie katować na oczach ojca. Obiecali, że będą bić go tak długo, aż umrze, jeżeli Florescu nie wyjawi nazwisk pozostałych wierzących.

Twoje zbawienie: dzieło Trójcy Świętej

Teologowie mówili niegdyś o „ekonomii Trójcy”. Wielka praca i dzieło zbawienia zostały podzielone między trzy Osoby. Ojciec postanowił o nich i je zaplanował. Obmyślił je, zamierzył, zaplanował i określił. 

Wiekuisty i odwieczny Bóg! To Jego plan i zamysł. Nigdy nie przedstawiajmy chrześcijańskiego stanowiska w kwestii wiary i zbawienia, jak gdyby polegały one na tym, iż Syn musiał coś egzekwować od Ojca. To przecież Ojciec posłał Syna. Zwróćmy uwagę jak w arcykapłańskiej modlitwie w J 15 nasz Pan wyraźnie mówi: „Dokonałem dzieła, które mi zleciłeś, abym je wykonał; ja Cię uwielbiłem na ziemi”. Przyszedł, aby dać „życie wieczne tym wszystkim, których Bóg Mu dał”. „Twoimi byli i mnie ich dałeś”. Wszystkie te zwroty dotyczą Ojca. On bowiem rozpoczyna, inicjuje i wprowadza w ruch ów wielki i wspaniały plan zbawienia.

Czy są dziś apostołowie? Czy istnieje sukcesja apostolska?

Oto podstawowe cechy apostoła. Był on kimś, kto widział zmartwychwstałego Pana. Z definicji musiał być świadkiem zmartwychwstania gdyż widział wskrzeszonego Chrystusa. Była to jedna z kwalifikacji samego Pawła. Ujrzał on zmartwychwstałego Pana na drodze do Damaszku. Gdyby tak się nie stało, nie mógłby zostać apostołem. Mógłby być kaznodzieją, prorokiem lub wielkim nauczycielem, lecz nie apostołem. Nie widział Pana wzbudzonego z martwych w tym samym czasie co inni apostołowie, lecz doświadczył Jego szczególnego objawienia po to, aby mógł zostać jednym z nich. Wyraża tę samą myśl w zdaniu w 1 Kor 9:1. 

Czy i ciebie diabeł utulił do snu?

W ostatnich tygodniach towarzyszą mi wspomnienia Richarda Wurmbranda, chrześcijańskiego męczennika torturowanego czternaście lat w komunistycznych więzieniach. Niniejszy artykuł jest kolejnym bodźcem, który skłania mnie do refleksji nad miejscem, w którym dzisiaj się znajduję. Modlę się, aby to również stało się i twoim udziałem.
ar

„Nie mówisz ludziom o Jezusie, ponieważ nie obchodzi cię ich wieczność”.

Jego stwierdzenie zabolało, ale wiedziałem dobrze, że to prawda. W porównaniu z jego życiem i poświęceniem dla zgubionych, to zdanie było tak boleśnie wyraźne. Było tak oczywiste, że nie zawracałem sobie nim głowy, aż do tego momentu. Jego twierdzenie miało wieczne znaczenie.

Spotkałem tego niezwykłego człowieka podczas podróży na Bliski Wschód. Wraz z żoną prowadzi on szybko rosnący ruch muzułmanów nawracających się do Chrystusa w bardzo trudnym regionie świata islamskiego. Miałem wielki przywilej spędzenia z nim kilka godzin. Chciałbym móc opowiedzieć wam jego historię – jak Jezus go powołał i w jak niezwykłe sposoby Pan przygotowywał go do prowadzenia służby w tak bardzo niebezpiecznym miejscu. Ta opowieść zasługuje na spisanie w formie książki. Dziś, w trosce o jego bezpieczeństwo pominę szczegóły tej niezwykłej historii.

Rzeczy wartościowe

„Wchodźcie przez ciasną bramę. Szeroka bowiem jest brama i przestronna droga, która prowadzi na zatracenie, a wielu jest takich, którzy przez nią wchodzą. Ciasna bowiem jest brama i wąska droga, która prowadzi do życia, a mało jest takich, którzy ją znajdują” (Mt 7:13-14)

Jeżeli mamy żyć jako uczniowie Jezusa, powinniśmy pamiętać, że rzeczy wartościowe zdobywa się wielkim wysiłkiem. Życie chrześcijańskie jest chwalebnie trudne, ale trudności te nie wyczerpują ani nie zniechęcają – wzmagają w nas raczej chęć ich przezwyciężania. Czy cieszymy się cudownym zbawieniem w Jezusie Chrystusie na tyle, by wszystko co w nas najlepsze, poświęcić dla Jego chwały?

Ogień, seks i cierpienie

Czy zauważyliście, że pewne zjawiska życia są wyraźnie nacechowane możliwością przynoszenia zarówno dobra, jak i zła? Weźmy na przykład ogień, potężny żywioł, który niegdyś stał się jednym z najważniejszych cywilizacyjnych sprzymierzeńców człowieka. Wesoło buzujące płomienie przynosiły ze sobą poczucie bezpieczeństwa i ciepłą strawę, lecz również one w krótkim czasie potrafiły pochłonąć całe połacie lasu.

A seks? Także on bywa czymś bardzo dobrym i bardzo złym. Chociaż Bóg przeznaczył go do tego, by związał ze sobą męża i żoną, dał im przyjemność, obdarzył dziećmi, to nadużywanie seksu przynosi poczucie winy, niepokój serca i łzy. 

Berejczyku pamiętaj! Część 3

Liberałowie zawsze atakowali Kościół przez drzwi frontowe. Drugi, subtelniejszy i silniejszy atak jest kierowany z „bocznych drzwi”, a na jego czele stoją zwolennicy eksperymentalnego chrześcijaństwa, którzy interpretują Biblię poprzez swoje doznania i przeżycia. Jeśli twoje życie drogi czytelniku jest pozbawione prześladowań, trudności, walki z fałszywą nauką i grzechem czy też bezkompromisowego dążenia do świętości, to najlepszy czas, aby ponownie sprawdzić prawdziwość swojej wiary. Dlaczego? Bo wyścig do którego zostaliśmy powołani nie przypomina spokojnego joggingu w zielonym parku, ale raczej pole minowe będące częścią krajobrazu wojennego.

Pokonanie pokusy

„Czuwajcie i módlcie się, abyście nie ulegli pokusie” (Mt 26:41). Zrozumiałeś? To jest powód dla którego mówię ci, abyś nie zasnął. „Czuwajcie i módlcie się”, w przeciwnym razie ulegniecie pokusie. Pokusa nie tylko przyjdzie do ciebie, ale dosłownie zanurzysz się w niej. Pokona cię jeśli nie będziesz czuwał i modlił się.

A potem nasz Pan mówi: „Duch wprawdzie jest ochoczy, ale ciało słabe”. Masz stawić czoła najpoważniejszym, najtrudniejszym i stanowiącym zagrożenie pokusom i próbom w swoim życiu. Czy zaśniesz oczekując tego wszystkiego? Pamiętacie, jak Pan Jezus powiedział Piotrowi: „Trzy razy się mnie zaprzesz”, a Piotr odpowiedział: „Nawet gdybym miał umrzeć, nie zaprę się Ciebie”? (zob. Mt 26:34-35). Pozostali uczniowie dołączyli do niego zarzekając się, że nigdy nie wyprą się swojego Mistrza.

Dlaczego Bóg nie wybrał do zbawienia wszystkich ludzi?

Pytanie: [Bardzo małe dziecko]: Słuchałem twojego kazania w ostatnią niedzielę i zastanawiałem się, dlaczego Bóg nie wybrał wszystkich ludzi do zbawienia?

John MacArthur: Dzieci zawsze zadają to pytanie. Dorośli nie, ponieważ nauczyli się, że nie ma na nie odpowiedzi.

Dlaczego Bóg nie wybrał wszystkich ludzi do zbawienia?, Wiesz co kochanie? Nie wiem. Po prostu nie wiem. Ale, pozwól, że dam ci podstawową odpowiedź, dobrze? Mam nadzieję, że ją zrozumiesz; odpowiedź brzmi: Bóg nie wybrał wszystkich ludzi do zbawienia ponieważ otrzymuje On więcej chwały dla swojego imienia czyniąc to właśnie w taki sposób. To co Bóg robi, robi dla swojej chwały. I jakoś, w jakiś sposób, Bóg jest uwielbiony w tym co czyni i to jest powód dla którego właśnie to postanowił zrobić.

5 cech chrześcijańskiego wzrostu

Większość z nas dobrze zna owoce Ducha Świętego, które Paweł wymienia w Liście do Galacjan: miłość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność, łagodność, opanowanie. Są to cechy charakteru mężczyzny i kobiety, którzy zostali usprawiedliwieni z łaski przez wiarę.

Mimo to, gdy przeglądamy tę listę, a zwłaszcza gdy spoglądamy na nią uważnie i w modlitwie, możemy zniechęcić się widząc jak niewiele z tych owoców widzimy we własnym życiu. Nadal się denerwujemy, wciąż walczymy z samokontrolą, nadal nie jesteśmy tak uprzejmi i łagodni jak Chrystus.

Metafora Pawła o „owocach” Ducha może nam pomóc w naszych rozważaniach. Oto 5 rzeczy, które charakteryzują drzewa owocowe i które pozwolą nam lepiej zrozumieć zagadnienie duchowego wzrostu.

Mój praktyczny kalwinizm

Pytanie skierowane do Johna Pipera: W jaki sposób mogę dzielić się doktrynami łaski z moimi przyjaciółmi w nieprzyjaznym środowisku?

John Piper: Doktryny łaski to słowo klucz odnoszące się do Kalwinizmu. Podsumuję doktryny łaski, a następnie spróbuję udzielić krótkiej odpowiedzi na to pytanie.

Ostatecznie zostałeś zbawiony dzięki dziełu Ducha Świętego. To nasze pierwsze założenie. Te słowa zdecydowanie oznaczają, że masz wolę oraz, że musiałeś dokonać wyboru, a twoja wola ma znaczenie i odpowiedzialność. 

Jednak później wszystko sprowadza się do tego, że jesteś martwy, a twoje serce podąża za innymi rzeczami. Jezus nie był twoim skarbem. Wtedy, z powodu Kogoś innego niż ty sam, Jezus stał się dla ciebie cenniejszy niż cokolwiek innego. Mój Kalwinizm mówi, że Biblia naucza, iż Bóg był rozstrzygającą przyczyną, dla której Jezus stał się Twoim Najwyższym Skarbem. To sedno sprawy.

Jak mogę modlić się o moje dziecko?

Modlitwa o nasze dzieci przychodzi nam naturalnie gdy rozumiemy, że Bóg stworzył nas jako zależne osoby, uczynione by polegać na Bogu. Bóg uformował nasze serca tak, że odczuwamy nienasycone pragnienie wspólnoty z Nim. Chociaż modlitwa nie zawsze przychodzi łatwo, ci z nas, których serca zostały odrodzone przez Ducha Świętego, nie mogą powstrzymać się przed przychodzeniem do naszego Niebiańskiego Ojca za każdym razem by Mu dziękować, chwalić Go i prosić o pomoc.

Chcemy by nasze dzieci znały Pana, radość społeczności i wspólnoty z Nim. Chcemy, aby były odrodzone – aby narodziły się na nowo, ale nie możemy tego osiągnąć własną mocą, gdyż tylko Duch Święty ma suwerenną łaskę i moc by zbawić nasze dzieci. W tym celu możemy się modlić już gdy dziecko rozwija się w łonie matki. 

Codzienne poświęcenie

„Nikt nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś oddaje swoje życie za swoich przyjaciół. Wy jesteście moimi przyjaciółmi, jeśli robicie to, co wam przykazuję. Już więcej nie będę nazywał was sługami, bo sługa nie wie, co robi jego pan. Lecz nazwałem was przyjaciółmi, bo oznajmiłem wam wszystko, co słyszałem od mego Ojca” (J 15:13-15)

Jezus nie oczekuje, abym dla Niego umarł, lecz żebym dał za Niego swoje życie. Piotr powiedział do Pana: „Moje życie oddam za Ciebie” (J 13:37). Posiadał znakomite wyczucie heroizmu. Nie byłoby dobrze, gdybyśmy nie byli w stanie powtórzyć oświadczenia Piotra – nasze poczucie obowiązku może być realizowane tylko dzięki heroizmowi. Czy Pan kiedykolwiek zapytał cię: „Czy oddasz swoje życie za Mnie?” (J 13:38).

Berejczyku pamiętaj! Część 2

Chrześcijaństwo nigdy nie miało być miejscem dla teologicznych pacyfistów. Boży lud od zawsze był zobowiązany do obrony czystości Ewangelii Jezusa Chrystusa. List Judy wskazuje wyraźnie, że obrona wiary jest naszym obowiązkiem. Czas doktrynalnego pokoju stanowił niezwykłą rzadkość w 2000 tysięcznej historii kościoła, który nieustannie i bezlitośnie atakowany był przez zwodnicze nauki dążące do przeniknięcia Ciała Chrystusa. 

Wielu naszych braci i sióstr nie tylko w przeszłości, ale i dziś, nie zna pojęcia doktrynalnej wyrozumiałości i tolerancji. Nie oznacza to wcale, że ludzie cierpiący z powodu Ewangelii na Bliskim Wschodzie będą z tabletami wypełnionymi mądrymi notatkami toczyć spory teologiczne ze swoimi oponentami. Dla nich doktryna ma praktyczny wymiar naznaczony cierpieniem dla Chrystusa. Oni nie muszą wiedzieć czym jest soteriologia czy też wyjaśnić różnicę między usprawiedliwieniem a uświęceniem. Te i inne prawdy teologiczne stanowią centrum życia ludzi, którzy zaufali Chrystusowi całkowicie i bezwarunkowo.