10 rezultatów zmartwychwstania

Oto dziesięć niesamowitych rzeczy, które zawdzięczamy zmartwychwstaniu Jezusa:

1. Mamy Zbawiciela, który nigdy więcej nie umrze. Wiedząc, że Chrystus, powstawszy z martwych, więcej nie umiera i śmierć nad nim więcej nie panuje. List do Rzymian 6:9

2. Upamiętanie. Bóg naszych ojców wskrzesił Jezusa, którego wy zabiliście, zawiesiwszy na drzewie. Tego Bóg wywyższył swoją prawicą, aby był władcą i zbawicielem, aby ludowi Izraela dać pokutę i przebaczenie grzechów. Dzieje Apostolskie 5:30-31

3. Nowe narodzenie. Błogosławiony niech będzie Bóg i Ojciec naszego Pana Jezusa Chrystusa, który według swego wielkiego miłosierdzia zrodził nas na nowo do żywej nadziei przez wskrzeszenie Jezusa Chrystusa z martwych. I List Piotra 1:3

Trudności

„Wtedy ich ojciec Jakub powiedział im: Osierociliście mnie. Nie ma Józefa i Symeona, a weźmiecie Beniamina; całe zło się na mnie zwaliło”. (UBG - Księga Rodzaju 42 42:36)

„A wiemy, że wszystko współdziała dla dobra tych, którzy miłują Boga, to jest tych, którzy są powołani według postanowienia Boga”. (UBG - List do Rzymian 8 8:28)

Wielu odczuwa brak mocy. Jak ją otrzymać? Kiedy Bóg chce dać ci moc do życia, stawia cię w trudnej sytuacji. On wzbudza moc duchową za pośrednictwem silnego „tarcia”. Niektórym się to nie podoba i starają się uniknąć tego „tarcia”, zamiast skorzystać z siły, którą ono wytwarza i użyć jej do tego, aby wznieść się ponad przyczyny tworzące chorobliwe położenie.

Trzymaj nas Panie ...

„Pokój pełny mają ci, którzy kochają twój zakon, Na niczym się nie potkną” (Ps 119:165 BW)

Prawdziwa miłość do wielkiej Księgi przyniesie nam wielki pokój od Wielkiego Boga i będzie naszą wspaniałą ochroną. Żyjmy nieustannie według zasad Pana, a to zrodzi w naszych sercach pokój, którego nic innego nie może nam zapewnić. Duch Święty pociesza nas poprzez Słowo i łagodnie na nas wpływa, uspokajając szalejące w duszy burze.

Nic nie stanowi przeszkody dla człowieka, w którym obfitości mieszka Słowo Boże. Każdego dnia bierze on na siebie swój krzyż i to staje się jego radością. Jest przygotowany na ciężką próbę i nie uważa jej za coś niezwykłego, ani nie pozwala na to, by całkowicie go zdeprymowała. Nie potyka się, jak wielu, na powodzeniu, ani nie jest, jak wielu innych, zdruzgotany przez przeciwności, gdyż żyje ponad zmieniającymi się okolicznościami zewnętrznego świata. 

Berejczyku pamiętaj! Część 1

Tytuł nie jest oczywiście działem przypadku, ale świadomym odniesieniem do grupy Żydów z Berei, którzy w ocenie Ewangelisty Łukasza zostali określeni jako „szlachetni”. O czym dziś powinien pamiętać prawdziwy, szlachetny Berejczyk żyjący w czasach hybrydowych samochodów i ipodów? Gdzie Berejczyk powinien szukać prawdy w postmodernistycznej rzeczywistości, która głośno krzyczy: „Precz z prawdą!”. Co powinien zrobić Berejczyk gdy już tę prawdę odnajdzie? Czy jest ona warta, aby za nią umrzeć? Przeciwstawić się wszelkim normom i przyjąć na siebie nienawiść ze strony otaczających ludzi?

Jako chrześcijanie nie musimy szukać wrogów. Wystarczy gdy codziennie będziemy brać swój krzyż i naśladować Chrystusa, a zgodnie z Jego obietnicą, ten świat sam zacznie nas nienawidzić i prześladować. Gdy tylko rozpozna nasze prawdziwe oblicze jako ludzi narodzonych z góry, z ogromną zawziętością zacznie nas niszczyć. To jest Boża prawda.

Boże prowadzenie w mroku...

„Oto wy wszyscy, którzy rozniecacie ogień i przepasujecie się iskrami, chodźcie w światłości waszego ognia i w iskrach, które rozpaliliście. Spotka was to z mojej ręki, że będziecie leżeć w boleści” (Iz 50:11).

Jakże straszny wyrok dla tych, którzy chodzą w ciemności i własnymi pomysłami starają się przebić ku światłu! Porównani są tutaj do rozpalających ogień i uzbrajających się w ogniste strzały. Cóż to ma znaczyć?

Znaczy to, że ludzie znajdujący się w ciemności, chcą wydostać się z niej bez współdziałania z Bogiem. Zamiast szukać u Niego pomocy, starają się pomóc sobie własnymi wysiłkami. Szukają światła ludzkiego i radzą się swoich cielesnych przyjaciół. Korzystają z wniosków własnego rozumowania i nawet wpadają w pokuszenie szukania wybawienia środkami sprzeciwiającymi się Bogu.

Załamanie biblijnego chrześcijaństwa

Od przełomu tysiąclecia, świat był świadkiem prawdziwego załamania biblijnego chrześcijaństwa.

Kilkadziesiąt lat temu Martyn Lloyd-Jones stwierdził, że: „Świat wszedł do kościoła i przez to kościół zeświecczał. Granica nie jest tak ostra jak w przeszłości. Był czas, kiedy różnica była bardzo widoczna i to były najwspanialsze okresy w historii kościoła. Znamy jednak argumenty, jakie zostały wysunięte. Powiedziano nam, że musimy uczynić kościół atrakcyjnym dla człowieka z zewnątrz, a pomysł polega na tym, żebyśmy upodobnili się do niego tak bardzo, jak to tylko możliwe”. Co powiedziałby o dzisiejszym kościele?

Chrześcijaństwo zostało przedefiniowane. Dziesiątki pastorów zdecydowało się porzucić Biblię na rzecz postmodernizmu (czyli tego co uważają za postępowe i istotne w kontekście kultury). Ci, którzy kochają Boga i wierzą, że Biblia jest Jego Słowem, nie mogą uwierzyć w to co się stało. Światło zamieniło się w ciemność. To co niegdyś było uważane za prawdę teraz jest ogłaszane kłamstwem. Ci którzy niegdyś określali się jako wyznawcy Chrystusa i Biblii, teraz podążają za człowiekiem i jego filozofią.

Strach a suwerenność Boga

„Bóg ma wszystko pod kontrolą". Te słowa mogą być wspaniałym pocieszeniem dla osób borykających się z powszechnymi fobiami, naturalnymi obawami lub nawet głębokimi lękami. Przypomnienie, że Bóg ma wszystko pod kontrolą często przynosi ogromną ulgę.

Są jednak chwile, gdy słowa: „Bóg ma wszystko pod kontrolą" mogą pogorszyć sprawę. Przerażony chrześcijanin mógł już borykać się z faktem, że Bóg jest suwerenny i dojść do błędnego wniosku, że Bóg go karze, lub gorzej, że Bóg go opuścił. 

U podstawy takiego lęku lub niepewności prawdopodobnie nie leży to, czy Bóg ma wszystko pod kontrolą (doktryna, którą większość chrześcijan akceptuje), ale to, dlaczego Bóg dopuszcza, by chrześcijanin czuł niepewność lub przerażenie. Świadomość Bożej suwerenności może nie być źródłem ulgi w  każdym przypadku – tylko kolejnym źródłem zwątpienia, frustracji i strachu. Strach może do tego doprowadzić nawet chrześcijan.

Najlepsza zachęta do wejścia przez ciasną bramę

„Wchodźcie przez ciasną bramę. Szeroka bowiem jest brama i przestronna droga, która prowadzi na zatracenie, a wielu jest takich, którzy przez nią wchodzą. Ciasna bowiem jest brama i wąska droga, która prowadzi do życia, a mało jest takich, którzy ją znajdują” (Mt 7:13-14 UBG)

Jednak najsilniejszą ze wszystkich pobudką, aby wejść przez ciasną bramę i iść wąską drogą jest to, że Ktoś ciebie poprzedza. Musisz pozostawić świat za sobą. Być może zmuszony będziesz pozostawić tych, którzy są tobie drodzy, siebie samego oraz swoje stare ja.

Być może przechodząc przez bramę pomyślisz sobie, że będziesz odizolowany i samotny. Tak jednak nie jest. Będą na tej drodze wraz z tobą również inni - „i niewielu jest tych, którzy ją znajdują”. Nie ma ich tak wielu, jak na innej drodze. Są to jednak ludzie wybrani i wyselekcjonowani.

Dlaczego Bóg dopuszcza doświadczenia?

Dlaczego Bóg dopuszcza, aby na naszej drodze życia spotykały nas uciski i doświadczenia?

Po pierwsze – dlatego, że wszechmocna łaska Boża objawia się daleko jaśniej na drodze pełnej doświadczeń, niż na drogach pozbawionych trudnych przeżyć. „Mamy zaś ten skarb w naczyniach glinianych, aby się okazało, że moc, która wszystko przewyższa jest z Boga, a nie z nas” (2 Kor 4:7).

Po drugie – w takich okolicznościach lepiej uświadamiamy sobie naszą zależność od Boga. On pragnie, abyśmy byli Jego własnością i opierali się wyłącznie na Jego mocy.

Czym jest doktryna o Bożym wybraniu?

Myśl, że Bóg robi, to co chce, a to co On robi jest prawdziwe i słuszne, ponieważ On to robi, jest podstawą zrozumienia wszystkiego w Biblii, wliczając w to doktrynę o wybraniu.

W szerokim sensie, wybranie odnosi się do faktu, że Bóg wybiera (decyduje) robić wszystko co robi w sposób, który uznaje za stosowny. Gdy On działa, robi to tylko dlatego, że On decyduje by działać sposób celowy i niezależny. Zgodnie z własną naturą, z uprzednio powziętym planem, według własnego upodobania, On decyduje robić to, czego zapragnie, bez nacisku czy ograniczeń ani żadnego zewnętrznego wpływu.

Myśl ta przewija się przez Biblię wielokrotnie. W akcie stworzenia Bóg stworzył dokładnie to, co zamierzał stworzyć, w sposób, w jaki chciał to zrobić (Rodz.1:31). I od czasu stworzenia, On suwerennie zaplanował i dopuścił wszystko w historii ludzkości w celu zrealizowania planu Odkupienia, który uprzednio zamierzył (Iz.25:1; 46:10; 55:11; Rzym.9:17; Ef.3:8-11).

Niezadowolenie z siebie ...

„Jan wprawdzie żadnego cudu nie uczynił, ale wszystko, cokolwiek o Nim powiedział, było prawdą” (J 10:41)

Może jesteś niezadowolony z samego siebie? Nie jesteś geniuszem, nie posiadasz wybitnych zdolności i nie objawiasz jakichś wspaniałych darów. Dział twojego istnienia jest mierny. Dni twoje nie odznaczają się niczym, są jednostajne i podobne jeden do drugiego. Bez względu na to wszystko, twoje życie może mieć ogromne znaczenie. 

Jan nie uczynił żadnego cudu, lecz o nim właśnie Pan Jezus powiedział: „Nikt z tych, którzy się z niewiast narodzili, nie jest większy od Jana Chrzciciela”. Głównym zadaniem w życiu Jana było świadczenie o „Światłości” i być może, że to właśnie jest twoim i moim działem. On zadowolił się tym, że był tylko głosem wołającym na puszczy, który nawoływał ludzi do Chrystusa. 

Najlepsze przed nami

„Chociaż cię trapiłem, już więcej nie będę cię trapił” (Na 1:12b UBG)

Istnieje pewna granica poniżenia. Bóg zsyła poniżenie, ale On też je odsuwa. Czy wzdychasz i pytasz: "Kiedy to się skończy?". Pamiętaj, że nasze zmartwienia znikną ostatecznie, kiedy to ziemskie życie przeminie. Czekajmy więc spokojnie i z cierpliwością przyjmujmy wolę Pana, dopóki nie powróci.

Nasz Ojciec w niebie cofa rózgę, gdy Jego plan użycia jej zostaje całkowicie wypełniony. Gdy wyeliminuje głupotę, nie zada nam więcej razów. Gdy zsyła cierpienie, które ma służyć doświadczeniu nas i oddaniu Mu chwały, to skończy się ono, gdy złożymy świadectwo ku Jego chwale. 

Czym jest Ewangelia?

Nie ma większego przesłania od poselstwa Ewangelii. Jednak często bywa tak, że wiadomość Ewangelii ulega ogromnemu zniekształceniu lub uproszczeniu. Ludzie myślą, że głoszą Ewangelię, kiedy mówią: „możesz mieć cel w swoim życiu” lub „możesz nadać swemu życiu sens” albo „możesz mieć osobistą relację z Jezusem”. Wszystkie te rzeczy są prawdą i wszystkie są niezwykle istotne, jednak żadna z nich nie dotyka serca (najważniejszej części) Ewangelii.

Ewangelia nazywana jest „Dobrą Nowiną” ponieważ odnosi się do najpoważniejszego problemu z jakim ty i ja jako istoty ludzkie mamy do czynienia. A ten problem można wyrazić w następujący sposób: Bóg jest święty i sprawiedliwy, a ja nie. Na końcu swojego życia, stanę przed świętym i sprawiedliwym Bogiem, który osądzi moje życie. I albo będę sądzony na podstawie mojej własnej sprawiedliwości – albo jej braku – albo sprawiedliwości kogoś innego. 

Kilka słów od starego Purytanina

1. Patrz się na to, co jest najgorsze w twoim stanie. Lepiej to widzieć tutaj niż w piekle; bo musisz zobaczyć twój straszny stan tu lub tam.

2. Strzeż się małych grzechów, bo po nich idą większe, a te ciągną za sobą jeszcze większe, a wtedy nastąpi wylanie gniewu Bożego; a wtedy twój stan końcowy, będzie gorsy niż początkowy (2P 2:20).

3. Strzeż się złego towarzystwa i złych rozmów, gdyż one psują dobre obyczaje. Bóg powiedział w Biblii, że złe towarzystwo odwróci cię od chodzenia Jego drogami i będzie kusić cię, abyś służył obcym bogom – diabłom.

4. Strzeż się myśli, która każe ci zwlekać z pokutą, bo to prowadzi do potępienia (Prz 1:24; Za 7:12-13).

Dlaczego już nie jestem katolikiem - Część 1: chrzest

Kościół rzymskokatolicki (dalej KRK) naucza, że chrzest niemowląt jest odpowiedzią na duchową chorobę, która od Upadku człowieka niszczy ludzkość. Zgodnie z nauczaniem biblijnym, KRK głosi, że każde dziecko przychodzi na świat z duszą splamioną grzechem pierworodnym, odziedziczonym po Adamie i Ewie. Konsekwencją Upadku było nie tylko wygnanie z Edenu, ale również oddzielenie od świętego Boga.

W Katechizmie Kościoła Katolickiego czytamy: „Dzieci, rodząc się z upadłą i skażoną grzechem pierworodnym naturą, również potrzebują nowego narodzenia w chrzcie, aby zostały wyzwolone z mocy ciemności i przeniesione do Królestwa wolności dzieci Bożych, do którego są powołani wszyscy ludzie. Czysta darmowość łaski zbawienia jest szczególnie widoczna przy chrzcie dzieci. Gdyby Kościół i rodzice nie dopuszczali dziecka do chrztu zaraz po urodzeniu, pozbawialiby je bezcennej łaski stania się dzieckiem Bożym”.