Ogień, seks i cierpienie

Czy zauważyliście, że pewne zjawiska życia są wyraźnie nacechowane możliwością przynoszenia zarówno dobra, jak i zła? Weźmy na przykład ogień, potężny żywioł, który niegdyś stał się jednym z najważniejszych cywilizacyjnych sprzymierzeńców człowieka. Wesoło buzujące płomienie przynosiły ze sobą poczucie bezpieczeństwa i ciepłą strawę, lecz również one w krótkim czasie potrafiły pochłonąć całe połacie lasu.

A seks? Także on bywa czymś bardzo dobrym i bardzo złym. Chociaż Bóg przeznaczył go do tego, by związał ze sobą męża i żoną, dał im przyjemność, obdarzył dziećmi, to nadużywanie seksu przynosi poczucie winy, niepokój serca i łzy. 

Berejczyku pamiętaj! Część 3

Liberałowie zawsze atakowali Kościół przez drzwi frontowe. Drugi, subtelniejszy i silniejszy atak jest kierowany z „bocznych drzwi”, a na jego czele stoją zwolennicy eksperymentalnego chrześcijaństwa, którzy interpretują Biblię poprzez swoje doznania i przeżycia. Jeśli twoje życie drogi czytelniku jest pozbawione prześladowań, trudności, walki z fałszywą nauką i grzechem czy też bezkompromisowego dążenia do świętości, to najlepszy czas, aby ponownie sprawdzić prawdziwość swojej wiary. Dlaczego? Bo wyścig do którego zostaliśmy powołani nie przypomina spokojnego joggingu w zielonym parku, ale raczej pole minowe będące częścią krajobrazu wojennego.

Pokonanie pokusy

„Czuwajcie i módlcie się, abyście nie ulegli pokusie” (Mt 26:41). Zrozumiałeś? To jest powód dla którego mówię ci, abyś nie zasnął. „Czuwajcie i módlcie się”, w przeciwnym razie ulegniecie pokusie. Pokusa nie tylko przyjdzie do ciebie, ale dosłownie zanurzysz się w niej. Pokona cię jeśli nie będziesz czuwał i modlił się.

A potem nasz Pan mówi: „Duch wprawdzie jest ochoczy, ale ciało słabe”. Masz stawić czoła najpoważniejszym, najtrudniejszym i stanowiącym zagrożenie pokusom i próbom w swoim życiu. Czy zaśniesz oczekując tego wszystkiego? Pamiętacie, jak Pan Jezus powiedział Piotrowi: „Trzy razy się mnie zaprzesz”, a Piotr odpowiedział: „Nawet gdybym miał umrzeć, nie zaprę się Ciebie”? (zob. Mt 26:34-35). Pozostali uczniowie dołączyli do niego zarzekając się, że nigdy nie wyprą się swojego Mistrza.

Dlaczego Bóg nie wybrał do zbawienia wszystkich ludzi?

Pytanie: [Bardzo małe dziecko]: Słuchałem twojego kazania w ostatnią niedzielę i zastanawiałem się, dlaczego Bóg nie wybrał wszystkich ludzi do zbawienia?

John MacArthur: Dzieci zawsze zadają to pytanie. Dorośli nie, ponieważ nauczyli się, że nie ma na nie odpowiedzi.

Dlaczego Bóg nie wybrał wszystkich ludzi do zbawienia?, Wiesz co kochanie? Nie wiem. Po prostu nie wiem. Ale, pozwól, że dam ci podstawową odpowiedź, dobrze? Mam nadzieję, że ją zrozumiesz; odpowiedź brzmi: Bóg nie wybrał wszystkich ludzi do zbawienia ponieważ otrzymuje On więcej chwały dla swojego imienia czyniąc to właśnie w taki sposób. To co Bóg robi, robi dla swojej chwały. I jakoś, w jakiś sposób, Bóg jest uwielbiony w tym co czyni i to jest powód dla którego właśnie to postanowił zrobić.

5 cech chrześcijańskiego wzrostu

Większość z nas dobrze zna owoce Ducha Świętego, które Paweł wymienia w Liście do Galacjan: miłość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność, łagodność, opanowanie. Są to cechy charakteru mężczyzny i kobiety, którzy zostali usprawiedliwieni z łaski przez wiarę.

Mimo to, gdy przeglądamy tę listę, a zwłaszcza gdy spoglądamy na nią uważnie i w modlitwie, możemy zniechęcić się widząc jak niewiele z tych owoców widzimy we własnym życiu. Nadal się denerwujemy, wciąż walczymy z samokontrolą, nadal nie jesteśmy tak uprzejmi i łagodni jak Chrystus.

Metafora Pawła o „owocach” Ducha może nam pomóc w naszych rozważaniach. Oto 5 rzeczy, które charakteryzują drzewa owocowe i które pozwolą nam lepiej zrozumieć zagadnienie duchowego wzrostu.

Mój praktyczny kalwinizm

Pytanie skierowane do Johna Pipera: W jaki sposób mogę dzielić się doktrynami łaski z moimi przyjaciółmi w nieprzyjaznym środowisku?

John Piper: Doktryny łaski to słowo klucz odnoszące się do Kalwinizmu. Podsumuję doktryny łaski, a następnie spróbuję udzielić krótkiej odpowiedzi na to pytanie.

Ostatecznie zostałeś zbawiony dzięki dziełu Ducha Świętego. To nasze pierwsze założenie. Te słowa zdecydowanie oznaczają, że masz wolę oraz, że musiałeś dokonać wyboru, a twoja wola ma znaczenie i odpowiedzialność. 

Jednak później wszystko sprowadza się do tego, że jesteś martwy, a twoje serce podąża za innymi rzeczami. Jezus nie był twoim skarbem. Wtedy, z powodu Kogoś innego niż ty sam, Jezus stał się dla ciebie cenniejszy niż cokolwiek innego. Mój Kalwinizm mówi, że Biblia naucza, iż Bóg był rozstrzygającą przyczyną, dla której Jezus stał się Twoim Najwyższym Skarbem. To sedno sprawy.

Jak mogę modlić się o moje dziecko?

Modlitwa o nasze dzieci przychodzi nam naturalnie gdy rozumiemy, że Bóg stworzył nas jako zależne osoby, uczynione by polegać na Bogu. Bóg uformował nasze serca tak, że odczuwamy nienasycone pragnienie wspólnoty z Nim. Chociaż modlitwa nie zawsze przychodzi łatwo, ci z nas, których serca zostały odrodzone przez Ducha Świętego, nie mogą powstrzymać się przed przychodzeniem do naszego Niebiańskiego Ojca za każdym razem by Mu dziękować, chwalić Go i prosić o pomoc.

Chcemy by nasze dzieci znały Pana, radość społeczności i wspólnoty z Nim. Chcemy, aby były odrodzone – aby narodziły się na nowo, ale nie możemy tego osiągnąć własną mocą, gdyż tylko Duch Święty ma suwerenną łaskę i moc by zbawić nasze dzieci. W tym celu możemy się modlić już gdy dziecko rozwija się w łonie matki. 

Codzienne poświęcenie

„Nikt nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś oddaje swoje życie za swoich przyjaciół. Wy jesteście moimi przyjaciółmi, jeśli robicie to, co wam przykazuję. Już więcej nie będę nazywał was sługami, bo sługa nie wie, co robi jego pan. Lecz nazwałem was przyjaciółmi, bo oznajmiłem wam wszystko, co słyszałem od mego Ojca” (J 15:13-15)

Jezus nie oczekuje, abym dla Niego umarł, lecz żebym dał za Niego swoje życie. Piotr powiedział do Pana: „Moje życie oddam za Ciebie” (J 13:37). Posiadał znakomite wyczucie heroizmu. Nie byłoby dobrze, gdybyśmy nie byli w stanie powtórzyć oświadczenia Piotra – nasze poczucie obowiązku może być realizowane tylko dzięki heroizmowi. Czy Pan kiedykolwiek zapytał cię: „Czy oddasz swoje życie za Mnie?” (J 13:38).

Berejczyku pamiętaj! Część 2

Chrześcijaństwo nigdy nie miało być miejscem dla teologicznych pacyfistów. Boży lud od zawsze był zobowiązany do obrony czystości Ewangelii Jezusa Chrystusa. List Judy wskazuje wyraźnie, że obrona wiary jest naszym obowiązkiem. Czas doktrynalnego pokoju stanowił niezwykłą rzadkość w 2000 tysięcznej historii kościoła, który nieustannie i bezlitośnie atakowany był przez zwodnicze nauki dążące do przeniknięcia Ciała Chrystusa. 

Wielu naszych braci i sióstr nie tylko w przeszłości, ale i dziś, nie zna pojęcia doktrynalnej wyrozumiałości i tolerancji. Nie oznacza to wcale, że ludzie cierpiący z powodu Ewangelii na Bliskim Wschodzie będą z tabletami wypełnionymi mądrymi notatkami toczyć spory teologiczne ze swoimi oponentami. Dla nich doktryna ma praktyczny wymiar naznaczony cierpieniem dla Chrystusa. Oni nie muszą wiedzieć czym jest soteriologia czy też wyjaśnić różnicę między usprawiedliwieniem a uświęceniem. Te i inne prawdy teologiczne stanowią centrum życia ludzi, którzy zaufali Chrystusowi całkowicie i bezwarunkowo. 

13 powodów dla których chrześcijanie nie muszą się bać

Strach jest jak potwór spod łóżka moich dzieci – jego moc tkwi nie w tym czym naprawdę jest, ale w tym czym może się stać poprzez naszą wyobraźnię. Strach, który w przeszłości potrafił skutecznie okraść nas z radości jest obecnie pokonany przez suwerenną dobroć Boga.

Jeśli jesteśmy w Chrystusie, jeśli trzymamy się Go przez wiarę, nie musimy się bać. Naprawdę, nie mamy czego się bać.

W 2001 roku John Piper napisał list do ludzi ze swojego kościoła. Jego centralnym punktem było zwrócenie uwagi na liczne obietnice, które znajdują się w Biblii i na które możemy się powołać w momencie gdy strach atakuje bramy naszego serca.

Wytrwałość w modlitwie

„W modlitwie bądźcie wytrwali” (Kol 4:2)

Przyjacielu, nie idź w ten niebezpieczny świat bez modlitwy. Wieczorem skłaniasz kolana i szybko morzy cię sen. Zmęczeniem po ciężkim dniu pracy usprawiedliwiasz się i skracasz modlitwę, by udać się na przyjemny spoczynek. Nastaje ranek, a ty być może jesteś spóźniony i dlatego poranną godzinę modlitwy albo opuszczasz, albo też się zbytnio śpieszysz. Nie czuwasz w modlitwach, lekceważysz godzinę czuwania. Czy można to naprawić? Z całą powagą stwierdzam, że nie.

Grzech seksualny

Pismo Święte mówi, że dom nierządnicy jest drogą do piekła, która wiedzie do komnat śmierci (Prz 7:27). Dlaczego więc tak wielu mężczyzn zachowuje się jak wół prowadzony na rzeź (Prz 7:22) i świadomie podejmuje decyzje, które mają tak straszliwe konsekwencje? Skoro kroki obcej kobiety prowadzą do piekła (Prz 5:5) to dlaczego nasze wybory są tak beztroskie?

Purytanie praktykowali, głosili i wzywali do praxis pietatis (praktykowanie pobożności), która miała być wcielana w życiu rodzinnym i w każdej innej sferze.

Dla nas dzisiaj praxis pietatis stanowi tylko relikt czegoś, co już dawno umarło. Nie dziwmy się, że obecność tego co przeklęte pozbawia nas społeczności z Bogiem (Joz 7:12).

Struktura modlitwy

Chrześcijanie często używają prostego akrostychu jako wskazówki do modlitwy: A.W.D.P. Każda litera oznacza jeden z kluczowych aspektów modlitwy:

(A) Adoracja

(W) Wyznanie

(D) Dziękowanie

(P) Proszenie

Tak zbudowany akrostych nie tylko przypomina nam o kluczowych elementach modlitwy, ale także powinien wskazywać na jej priorytety.

Pierwszym elementem modlitwy powinna być adoracja lub uwielbienie. Psalmy, które są natchnionymi przykładami pobożnej modlitwy, kładą ogromny nacisk na uwielbienie. Od wielu lat zauważam, że wraz ze wzrostem dyscypliny i zachwytem modlitwą, w sposób naturalny poświęcamy więcej i więcej naszego czasu na adorację Boga.

Świętość Boga - R.C. Sproul

Musiałem wyjść. Głębokie, nieodparte wołanie wyrwało mnie ze snu; czułem, że wzywa mnie coś świętego. Słyszałem tylko rytmiczne tykanie budzika na biurku. Było niewyraźne, nierzeczywiste,  jakby dochodziło z zanurzonej w morskiej otchłani komnaty. Trwałem między jawą a snem, na zacierającej się granicy między świadomością a nieświadomością. Zawieszony niebezpiecznie na krawędzi, w miejscu, gdzie docierające z zewnątrz dźwięki nadal mogą wtargnąć do rodzącej się w mózgu ciszy, gdy już poddajesz się obezwładniającej nocy. Śpiący, ale jeszcze świadomy. Przebudzony, lecz nie czujny. Nadal wrażliwy na wewnętrzne wezwanie: „Wstań. Wyjdź z pokoju”.

Wołanie przybrało na sile, stało się naglące, niemożliwe do zignorowania. W nagłym przypływie przytomności usiadłem i opuściłem nogi na podłogę. Senność odeszła natychmiast, a ciało gotowe było do działania. Chwilę później, ubrany, wyszedłem z akademika. Utkwił mi w pamięci wskazujący godzinę zegar. Za dziesięć dwunasta.

Jak wygląda prawdziwa pokuta?

Psalm 51 zwany psalmem pokutnym, został napisany przed Dawida po konfrontacji z prorokiem Natanem. Natan oznajmił, że Dawid poważnie zgrzeszył przeciwko Bogu biorąc Batszebę za żonę i doprowadzając do zabójstwa jej męża Uriasza.

Ważnym jest, aby zobaczyć cierpienie i skruchę wyrażoną przed Dawida, ale czymś równie istotnym jest zrozumienie, że ta pokuta w jego sercu była dziełem Boga Ducha Świętego. Dawid upamiętał się ponieważ Duch Święty oddziaływał na niego. Nie tylko upamiętał się, ale również napisał ten Psalm pod natchnieniem Ducha. Duch Święty ukazuje nam, w jaki sposób tworzy pokutę w naszych sercach. Miejmy to na uwadze kiedy będziemy przypatrywać się temu tekstowi.