Decyzja o ślubie, a także o tym z kim mamy się pobrać, jest jedną z najważniejszych decyzji w naszym życiu. Jeśli pragniemy być światłem w tym ciemnym świecie, wskazującym na Chrystusa w każdym aspekcie życia, to czy możemy przyjąć, że jednym ze sposobów jest przyjęcie stanu wolnego? Aby właściwie odpowiedzieć na to pytanie, musimy przyjrzeć się temu co Biblia mówi na ten temat.

Trzeba przyznać, że jest to bardzo ważne, a dla wielu ma charakter niezwykle osobisty. Nie powinniśmy zajmować się tym zagadnieniem w sposób ogólny jakby odpowiedź o małżeństwo i stan wolny mogła być jednakowa dla wszystkich. Niemniej jednak gdy impulsem dla wielu jest przyjęcie założenia, że małżeństwo jest czymś oczywistym dla życia chrześcijańskiego, rozważnie będzie prześledzić fragment Pisma Świętego który mówi o rezygnacji z małżeństwa, aby całe zainteresowanie mogło być skupione wokół „spraw Pańskich” a nie „rzeczy doczesnych” (1 Kor 7:34).

Nieżyjący już dr Donald Barnhouse opowiedział, jak kiedyś prowadził tygodniowe nabożeństwa w dużym kościele. Pastor tego kościoła był w wielkim oczekiwaniu. Jego żona miała urodzić pierwsze dziecko. Było to źródłem wielkiego niepokoju dla pastora i prawdziwego humoru dla dr Barnhouse, który przez kilka dni żartował sobie z podenerwowania swojego młodszego brata.

Ostatniej nocy, kiedy dr Barnhouse miał przemawiać, z niecierpliwością czekał, aż pastor go przedstawi. Ale ten się nie zjawił. Dr Barnhouse wstał, przedstawił się i poprowadził nabożeństwo.

Ojcze nasz, my jesteśmy słabi, ale Ty jesteś silny. My jesteśmy prości, ale Ty jesteś mądry. My jesteśmy grzeszni, ale Ty jesteś święty. Jesteśmy tak potrzebujący Ciebie, potrzebujemy tego, co możesz dać, potrzebujemy tego, co nam ofiarowujesz. Potrzebujemy Twojej siły, mądrości i świętości. Modlimy się więc, abyś łaskawie dał nam to przez swoje Słowo. Mów Panie, bo słuchamy. Amen.

Chciałbym dziś rano zacząć od pytania, może usiądź na chwilę i zastanów się nad tym. Jak myślisz, na ilu uwielbieniowych nabożeństwach już byłeś? Jak myślisz, ile razy w ciągu swojego życia zebrałeś się z lokalnym kościołem na uwielbieniu?

Czy osoba, która uwierzyła w Chrystusa i zasmakowała Bożej dobroci w zbawieniu, a pomimo tego podjęła decyzję o próbie samobójczej, jest zbawiona? A co z osobą, która deklarując wiarę w Chrystusa odebrała sobie życie?

Nie bez powodu Rzymian 8 jest schronieniem dla tych, którzy są zniechęcani i uciskani. Moim zdaniem jest to fragment odnoszący się do dyskusji o samobójstwie. Paweł mówi: „Jestem bowiem pewien, że ani śmierć, ani życie, ani aniołowie, ani zwierzchności, ani moce, ani teraźniejsze, ani przyszłe rzeczy; Ani wysokość, ani głębokość, ani żadne inne stworzenie nie będzie mogło nas odłączyć od miłości Boga, która jest w Jezusie Chrystusie, naszym Panu” (Rz 8:38-39).

To naprawdę wspaniały przywilej być tutaj i dzielić tę kazalnicę z tak wieloma moimi przyjaciółmi, tak wieloma wiernymi wyznawcami Słowa Bożego, pastorami, teologami, przywódcami duchowymi i każdy z nich jest z mojego punktu widzenia drogim przyjacielem i skarbem dla Kościoła Pana Jezusa Chrystusa, więc jestem naprawdę zaszczycony, że mogę dzielić z nimi tę kazalnicę. 

Właściwie to w moim wieku cieszę się, że mogę tu w ogóle stać żeby głosić. Zazwyczaj w moim życiu mam krótki czas na przygotowanie. Co tydzień przygotowuję się do niedzielnego porannego przesłania, do niedzielnego wieczornego kazania, często do kazań w kaplicy na uniwersytetach, często do jakichś innych miejsc, w którym mam przemawiać.

Nauczyłem się więc przygotowywać w szybkim tempie do głoszenia, odpoczynku i miałem zdecydowanie za dużo czasu na przygotowanie. A więc pomódlcie się za mnie, aby Pan pomógł mi. Chciałbym zacząć od otworzenia Biblii na rozdziale czwartym Ewangelii Jana. Będziemy do Biblii zaglądać często więc bądźcie przygotowani do obserwowania tekstu. Chcę przeczytać na początek historię kobiety przy studni, w Samarii. A potem będziemy rozmawiać o wielu fragmentach Pisma Świętego.

Słyszałem historię o tym, jak osiemnastowieczny kaznodzieja George Whitefield, energiczny kalwinista, został zapytany, czy sądzi, że zobaczy w niebie założyciela metodystów i znanego arminianina, Johna Wesleya.

Odpowiedź Whitefielda: „Nie, nie sądzę, że go zobaczę”.

Szokujące, prawda? Ale George jeszcze nie skończył. Dodał, że nie zobaczy Wesleya w niebie, ponieważ: „Pan Wesley będzie tak blisko tronu Bożego, a ja tak daleko z tyłu, że nie będę mógł go zobaczyć”.

„Kto wśród was boi się PANA? Kto słucha głosu jego sługi? Kto chodzi w ciemności i nie ma światłości? Niech zaufa imieniu PANA i polega na swoim Bogu”.
Księga Izajasza 50:10

Abraham wbrew nadziei zaufał Bogu (Rz 4). Z ludzkiej perspektywy nie miał niczego co mogło podtrzymać jego wiarę. Nie miał niczego poza … obietnicą Boga i poznaniem Jego charakteru. 

Często w naszej pielgrzymce duchowej możemy znaleźć się w miejscu, w którym nagle się zatrzymamy i zdamy sobie sprawę, że jesteśmy pozbawieni wszystkich uczuć i emocji. To wtedy w rozpaczy zaczynamy wołać do Boga w modlitwie: „Chcę coś poczuć! Chcę odzyskać moją radość!”.

Cześć!

Pamiętając naszą wczorajszą rozmowę i twoje łzy, chciałbym ci wiele rzeczy powiedzieć (ubolewam, że wczoraj nie było warunków do tego). Może mógłbym cię nauczyć czym jest defuzja poznawcza, albo mojej ulubionej techniki STOP. Chociaż bardziej zalecałbym ci rady Martyn Lloyda-Jonesa, abyś droga siostro nauczyła się mówić do siebie, a nie tylko słuchała myśli, które pojawiają się w twojej głowie. 

Z doświadczenia wiem, że większość z nich nie ma nic wspólnego z tym cichym głosem Ducha Bożego, którego celem jest nasze dobro, nie potępienie. Pamiętaj, że wiele głosów, które pojawiają się w twojej głowie nie jest twoimi myślami, ale podszeptami złego, który wykorzystując twoją aktualną sytuację i słabość ciała stara się pogrążyć cię w rozpaczy i smutku.

Niepokój, strach, zmartwienie i stres są znanymi słowami w naszych czasach, a także stanowią bliskie doświadczenie wielu osób. Coraz częściej słyszymy o skrajnej formie lęku nazywanej „atakiem paniki”.

To co kiedyś było rzadkim i marginalnym przykładem niepokoju, dziś stało się przerażająco powszechnym zjawiskiem w naszym społeczeństwie. 

Ataki paniki są zwykle związane z bezpodstawnym lękiem, który jest tak przytłaczający i obezwładniający, że chwyta w szpony serce człowieka. Powoduje dreszcze lub pocenie się sprawiając, że osoba czuje się kompletnie niezdolna do poradzenia sobie z daną sytuacją.

Władza zabrała Dmitrija tysiące kilometrów od jego rodziny i zamknęła go w więzieniu. Jego cela była tak malutka, że gdy wstawał z łóżka wystarczył tylko jeden krok, by znaleźć się przy jej drzwiach, jeden krok by stanąć przed brudną i popękaną umywalką zamontowaną na przeciwległej ścianie i jeden, by skorzystać ze śmierdzącej, otwartej toalety w „przeciwległym” rogu celi. Jeszcze gorsze, według Dmitrija, było to, że wśród tysiąca pięciuset zatwardziałych kryminalistów był jedynym wierzącym.

Izolacja od Ciała Chrystusa była dla niego trudniejsza niż fizyczne tortury – których mu nie żałowano. Mimo to jego dręczyciele nie mogli go złamać. Dmitrij podawał dwa powody swojej siły w obliczu tortur. Od swojego ojca nauczył się dwóch duchowych nawyków, które zabrał ze sobą do więzienia. Bez nich, według jego słów, nie zachowałby wiary.