Czy będę stał w domu Pańskim w „nocy”?

„Pieśń stopni. Oto błogosławcie PANA, wszyscy słudzy PANA, którzy nocami stoicie w domu PANA. Wznieście wasze ręce ku świątyni i błogosławcie PANA. Niech cię błogosławi z Syjonu PAN, który stworzył niebo i ziemię” (Ps 134:1-3)

Niezwykły czas dla oddawania czci Panu, powiecie. Stać w domu Pańskim nocą, oddawać cześć w chwili wielkiego smutku – rzeczywiście jest to rzeczą trudną. Tak, ale właśnie w tym kryje się błogosławieństwo; to doświadczenie prawdziwej wiary. Jeśli chcę doświadczyć miłości przyjaciela, powinienem zobaczyć, co on uczyni dla mnie w czasie zimy. Zupełnie tak samo przedstawia się sprawa Bożej miłości. Łatwo mi jest oddawać Panu cześć i chwalić Go w czasie lata, gdy świeci słońce, gdy harmonia życia napełnia atmosferę i owoce upiększają drzewa.

Lecz niech umilknie śpiew ptaka, niech z drzew opadną owoce, czy nadal będę śpiewał? Czy będę stał w domu Pańskim w „nocy”? Czy będę Go miłował w czasie Jego „nocy”? Czy będę czuwał z Nim choć przez jedną godzinę w Jego Getsemane? 

Co z Hebrajczyków 6?

"Niemożliwe jest bowiem, żeby tych, którzy raz zostali oświeceni i zakosztowali daru niebieskiego, i stali się się uczestnikami Ducha Świętego, zakosztowali też dobrego słowa Bożego i mocy przyszłego wieku; a odpadli - ponownie odnowić ku pokucie." (ww.4-6a)

Hebrajczyków 6

Hebrajczyków 6 jest jednym z najtrudniejszych do zrozumienia fragmentów Pisma, głównie dlatego, że nie wiemy kto napisał tę księgę i nie znamy okoliczności jej postania. Jeślibyśmy, na przykład wiedzieli, że autor pisał do ludzi, którzy znaleźli się pod wpływem judaizujących, jak ci w Galacji, argumentacja mogłaby odnosić się przeciwko zbawieniu przez uczynki prawa. Dla kogoś, kto poddawałby się ponownie pod władzę prawa oznaczałoby to odrzucenie wszystkiego, co otrzymał poprzez ewangelię. Łaska, którą otrzymał w Duchu Świętym nie miałaby już znaczenia.

I nie tylko to, w momencie powrotu do uczynków prawa nie byłoby już dla niego odkupienia; czego krzyż nie mógł dla niego uczynić, prawo z pewnością nie byłoby w stanie zrobić. Możliwe, że to miał autor na myśli mówiąc, że taka osoba sama sobie ponownie krzyżowałaby Syna Bożego i wystawiała Go na hańbę. Wracając do prawa, z krzyża uczyniłaby fikcję i nie miałaby dostępu do odkupienia poprzez ewangelię uczynków.

Prawdziwa historia Świętego Mikołaja

Dla wielu może być zaskoczeniem fakt, że Święty Mikołaj jest prawdziwą osobą. Czy jednak jest on mężczyzną z białą brodą w czerwonym kostiumie, czapce i saniach?

Niezupełnie, aczkolwiek prawdopodobnie miał brodę, nosił kapelusz a także podróżował konnym (nie reniferowym) środkiem transportu. Legenda stojąca za tradycją Świętego Mikołaja, pochodzi od biskupa Myry, Mikołaja z IV wieku, którego czapką była biskupia mitra.

Mikołaj urodził się na terenach dzisiejszej Turcji w dość zamożnej rodzinie. Gdy jako młody chłopiec stracił rodziców poświęcił swój majątek oraz życie kościołowi chrześcijańskiemu. Bardzo szybko został mianowany biskupem Myry leżącej na południowym wybrzeżu współczesnej Turcji.

Był to czas panowania cesarza Dioklecjana, który rządził w latach 284-305, a jego rządy charakteryzowała ogromna nienawiść do chrześcijan. Prześladował ich wypełniając nimi rzymskie więzienia. Biskup Mikołaj spędził kilka lat w więzieniu gdzie wielokrotnie był bity. Został zwolniony po zalegalizowaniu chrześcijaństwa przez cesarza Konstantyna.

Czy chrześcijanie powinni stosować leki przeciwdepresyjne?

To niejasna sytuacja. Nie nauczam przeciwko lekom antydepresyjnym, miałem do czynienia z wieloma dobrymi ludźmi, którzy ich używają.

W świeckim świecie istnieje ogromna reakcja przeciwko nadużywaniu leków przeciwdepresyjnych oraz zagrożeniom będących konsekwencją ich stosowania. Sam świat przyznał, że może zbyt szybko i powierzchownie zostajemy nimi odurzeni.

Ale nadal, jeśli pójdziesz do lekarza, bardzo często otrzymasz przepisany lek antydepresyjny dla prawie każdego rodzaju relacyjnego, emocjonalnego lub behawioralnego problemu z jakim się zmagasz. To dzieje się zbyt szybko moim zdaniem.

„Czy jest coś trudnego dla mnie?”

„Czy wierzycie, że mogę to uczynić?” (Mt 9:28)

Bóg zawsze ma do czynienia z tym, co jest niemożliwe. Dla Niego nigdy nie bywa „zbyt późno”, gdy w beznadziejnym przypadku, lecz z pełną wiarą, zwraca się do Niego ten, w którego życiu i okolicznościach trzeba wykonać, coś niemożliwe, jeśli Bóg miałby być uwielbiony. 

Jeśli w twoim osobistym życiu objawiło się niedowiarstwo, bunt, grzech i nieszczęście, nigdy nie jest, „zbyt późno” – aby Bóg nie mógł zatryumfować nad tymi tragicznymi faktami, jeśli w pełnej pokorze i z ufnością powierzysz je w Jego ręce.

Słusznie mówią, że tylko chrześcijańska religia może mieć wpływ na przeszłość człowieka. Bóg jest mocen „… wynagrodzę wam szkody lat, których plony pożarła szarańcza, konik polny, larwa i gąsienica” (Joel 2:25). On to uczyni, jeśli w Jego ręce całkowicie oddamy nasze położenie i samych siebie – bez ograniczeń i w szczerej wierze. 

Bóg nienawidzi niemoralności seksualnej

Ten, który kocha musi także nienawidzić. Ten, który kocha to co jest dobre, korzystne i zaszczytne musi także nienawidzić tego co jest złe, szkodliwe i godne pożałowania. Jesteśmy definiowani przez rzeczy, które kochamy, a także rzeczy którymi się brzydzimy. Ta prawda tak samo odnosi się do Boga (albo mówiąc poprawnie, ta prawda która odnosi się do Boga, jest jednocześnie prawdziwa w stosunku do nas). Bóg który kocha musi również nienawidzić.

Biblia mówi nam o wielu rzeczach, których Bóg nienawidzi. Czasami wyrażając to w bezpośredniej formie mówiąc: „Bóg nienawidzi tego”, a innym razem opisując pewne rzeczy za pomocą słów „obrzydliwy”, „wstrętny” itp. Kiedy zbierzemy to wszystko w jedną całość zobaczymy osiem kategorii rzeczy, których Bóg nienawidzi. Dziś chcemy przyjrzeć się seksualnej niemoralności.

Bóg nienawidzi seksualnej niemoralności

Ludzie są istotami seksualnymi. Jesteśmy oczywiście czymś o wiele większym, ale na pewno nie mniejszym. Nasza seksualność jest częścią tego kim jesteśmy; dobrym darem od Boga danym, aby połączyć męża i żonę i powiększać ludzką rasę. Podobnie jak wszystkie inne rzeczy, które posiadamy, nasza seksualność została nam powierzona w zaufaniu. Musimy nią wiernie zarządzać, korzystając z niej w sposób zgodny z Bożymi przykazaniami oraz odrzucać ją we wszelkich przejawach zakazanych przez Boga.

Czym jest herezja? Kim jest heretyk?

„Pies szczeka, gdy widzi, że ktoś nastaje na jego pana; byłbym nędznikiem, gdybym – widząc, iż ktoś nastaje na Prawdę Bożą – pozostał niemy, nie wydając z siebie słowa”.

Jan Kalwin

Jeden z Ojców Kościoła napisał: „Herezja to nie jest jakiś błąd chrześcijan, ale po prostu to już nie jest chrześcijaństwo. Pozornie spór dotyczy sposobu rozumienia jakieś kwestii teologicznej, ale w gruncie rzeczy chodzi o Kościół, o chrześcijaństwo. Herezja nie jest więc doktryną, ale porzuceniem chrześcijaństwa i budowaniem czegoś, co na takie miano nie zasługuje. (...) Jest więc oczywiste, że walka z herezją nie może polegać na dyskutowaniu spornych kwestii w celu wyjaśnienia różnic. Sprowadza się ona do demaskowania herezji, żeby ci, którzy są z nią związani, wrócili do Kościoła".

„[..] I nie ma nic nowego pod słońcem” (Koh 1:9). Niemiecki teolog Klaus Haacker stwierdził, że głównym źródłem błędów w teologii jest pragnienie powiedzenia czegoś nowego. Zauważył, że dziś bardzo trudno jest oznajmić coś, czego wcześniej nie stwierdziłby ortodoksyjny chrześcijanin lub heretyk. Nawet współczesne herezje, często prezentowane jako nowe objawienia, okazują się być plagiatem wcześniejszych heretyków.

Koniec z tym, co bolesne

„Nie będę się spierał na wieki ani nie będę wiecznie się gniewał, bo zemdlałby przede mną duch i dusze, które uczyniłem” (Iz 57:16)

Nasz Ojciec Niebiański szuka okazji, by nas uczyć, a nie niszczyć. Jego spór z nami jest w dobrej wierze. On nie zawsze będzie walczył przeciwko nam. Wydaje nam się, że Boże karanie jest długotrwałe, ale to raczej nasza cierpliwość jest krótkotrwała. Jego współczucie trwa na wieki, ale nie Jego spór. 

Noc może wydawać nam się męcząco długa, ale w końcu musi ustąpić radosnemu dniowi. Spór trwa tylko przez pewien czas – podobnie i gniew, który do niego doprowadził. Pan zbyt mocno kocha swoich wybranych, by na zawsze się na nich gniewać.

Jak protestanci powinni odnosić się do katolików?

W jaki sposób powinniśmy odnosić się do katolików? R.C. Sproul skierował mocno krytyczne słowa, do wszelkich inicjatyw ekumenicznych prowadzonych z Kościołem Rzymskokatolickim. 

Jednoznacznie stwierdził, że „błędy Kościoła Rzymskokatolickiego są głębokie i znaczące”. Jego zdaniem wspólne inicjatywy na płaszczyźnie spraw społecznych powinny nas cieszyć, jednakże jeśli chodzi o Ewangelię, to sprawa ma się zupełnie inaczej. Niebiblijne doktryny Rzymu w sposób bezpośredni zagrażają czystości biblijnej Ewangelii. Przekonany o tym, że nauczanie Watykanu jest nauką opartą na przykazaniach ludzkich (Mt 15:9), stanowczo sprzeciwił się inicjatywie znanej pod nazwą „Ewangelicy i katolicy razem”.

Czymś oczywistym powinno być to, że naszym obowiązkiem jest dotrzeć do katolików. Powinniśmy kochać naszych bliźnich, którzy są w Kościele rzymskim. Powinniśmy się z nimi zaprzyjaźnić i poświęcić im swój czas. Dzięki temu możemy mieć prawo, aby w miłości mówić im prawdę.

Spokój w smutku

"Skoro i my mamy wokół siebie tak wielką chmurę świadków, zrzućmy z siebie wszelki ciężar i grzech, który nas tak łatwo osacza, w cierpliwości biegnijmy w wyznaczonym nam wyścigu" (Hbr 12:1)

Trudno jest biegnąć przez życie z cierpliwością. Bieganie sugeruje raczej brak cierpliwości – chęć szybkiego osiągnięcia celu. Myślimy zwykle, że trzeba mieć dużo cierpliwości, aby leżeć spokojnie na łożu choroby. Cierpliwość wyobrażamy sobie jako anioła, chroniącego łoże chorego. Nie myślę jednak, aby najtrudniej było osiągnąć cierpliwość w chorobie. Uważam, że jest cierpliwość wyższej wartości – cierpliwość, która umie biec.

Wielką moc okazują ci, którzy zachowują spokój, w chwilach smutku, lub bez szemrania znoszą uderzania losu. Lecz znam jeszcze większą moc: wykonywać swoją pracę znosząc te uderzenia losu; cierpieć z powodu zranionego serca, a jednak nadal biec; z sercem mocno umęczonym smutkiem wypełniać codzienne obowiązki.

Chrześcijanin i samobójstwo

Samobójstwo jest tak samo poważnym grzechem jest morderstwo (2 M 10:13, 21:23), ale podobnie jak każdy inny grzech może zostać przebaczone. Pismo mówi wyraźnie, że ci którzy zostali odkupieni przez Boga otrzymali przebaczenie wszystkich grzechów – przeszłych, obecnych i przyszłych (Kol 2:13-14). Paweł mówi w Rzymian 8:38-39, że nic nie może oddzielić nas od miłości Boga w Chrystusie Jezusie.

Więc jeśli prawdziwy chrześcijanin popełniłby samobójstwo w czasie skrajnej słabości, poszedłby do nieba (Jd 24). Jednocześnie mamy wątpliwości wobec tych, którzy odbierają sobie życie lub nawet poważnie to rozważają – może okazać się, że nigdy nie byli prawdziwie zbawieni.

Jest tak dlatego, że dzieci Boże są wielokrotnie określane w Piśmie Świętym jako ci, którzy mają nadzieję (Dz 24:15; Rz 5:2-5, 8:24; 2 Kor 1:10 itd.) oraz cel w życiu (Łk 9:23-25; Rz 8:28; Kol 1:29). Ludzie, którzy rozważają odebranie sobie życia, robią to ponieważ nie mają nadziei oraz celu w swoim życiu.

Jezus i drzewo figowe

Oznaką władzy Jezusa, jako proroka zesłanego przez Boga, była moc jego słowa. Kiedy odezwał się do drzewa figowego, jego słowo stało się prawdą (w.20-21). Był głodny. Drzewo zdawało się rodzić owoce, chociaż nie była to pora na figi. Ale kiedy Jezus podszedł, aby zerwać figi obiecywane przez liście, nic nie znalazł. Wypowiedział słowa będące wyrokiem na drzewo: już nikt nie będzie jadł z niego owocu. Następnego ranka, kiedy uczniowie wracali do Jerozolimy, zobaczymy to drzewo uschnięte od korzeni!

Czy był to akt grubiańskiej i mściwej złośliwości ze strony Jezusa? Mając na uwadze dążenie Marka do pokazania królewskiej łaski Jezusa, wydaje się to nie do pomyślenia. Marek widział raczej w uczynku Jezusa wypełnienie się proroctwa. Izrael, tak jak to drzewo figowe, na zewnątrz wydawał się rodzić owoce, ale ci, którzy zbliżali się do niego i byli wygłodniali duchowo, nie mogli ich znaleźć. Chociaż zasadzony przez Boga i pielęgnowany przez jego sługi, lud Boży był pozbawiony owoców. Tak jak uschnięte latorośle, zostanie odrzucony (J 15:6).

Bóg kształtuje nas na obraz Chrystusa

Jednym z aspektów świętości Jezusa była Jego gotowość, aby wszystko wycierpieć dla chwały Ojca i dla dobra innych. Jednym z aspektów świętości uczniów Jezusa jest ich gotowość do tego, by poprowadzono ich podobną ścieżką.

Kalwin porównał cierpienia Joba z cierpieniami Chrystusa: „Wszelkie przeciwności losu mają kształtować nas na obraz naszego Pana Jezusa Chrystusa, który jest najstarszym Synem w Bożym domu. Jeśli spojrzymy tylko na krzyż Jezusa Chrystusa, został on przeklęty przez samego Boga: nie dojrzymy niczego poza wstydem i hańbą. Krótko mówiąc, zobaczymy, że sama otchłań piekła otwiera się, by pochłonąć Jezusa Chrystusa. Gdy jednak do Jego śmierci dodamy zmartwychwstanie oto skąd płynie dla nas pociecha, oto co uśmierza wszystkie nasze cierpienia, tym sposobem nigdy nie pogrążymy się w smutku, gdy Bogu spodoba się zesłać na nas utrapienie. To zostało celowo wykonane w osobie Pana naszego Jezusa Chrystusa, byśmy wiedzieli, że to nie jest przeznaczone tylko jednej osobie: byśmy zrozumieli, że Syn Boży uczyni nas uczestnikami swego życia, jeśli umrzemy z Nim i uczestnikami Jego chwały, jeśli będziemy znosić wszystkie upokorzenia i nieszczęścia, jakie Bogu spodobało się złożyć na nasze barki...zawsze powinniśmy mieć na względzie koniec, który Bóg obiecał swym dzieciom i który jest zgodny z rezultatem, jaki On objawił nam w życiu Joba, ale także w życiu Dawida oraz innych, a głównie zaś w naszym Panu Jezusie Chrystusie, który jest prawdziwym i głównym wzorem dla wszystkich wiernych”.

Nowy tydzień bez lęku!

„Nie troszczcie się więc o dzień jutrzejszy…” (Mt 6:34)

Są wierzący, którzy żyją w stanie nieustającej trwogi o dzień jutrzejszy. Inni znów niepokoją się i strasznie denerwują, bo nie wiedzą co im przyniesie przyszłość.

Wieki to przywilej poznać tajemnicę zachowania całkowitego spokoju w codziennych problemach. Jaki pożytek może przynieść człowiekowi troszczenie się? Jeszcze nikomu nie dodało ono siły, ani nie przyczyniło się do znalezienia wyjścia z trudnego położenia. 

Denerwowanie się i szarpanie wypacza życie wielu ludzi, które mogłoby stać się pięknym i pożytecznym. Bóg absolutnie zabrania wszelkiej troski i niepokojenia się. On mówi: „Nie troszczcie się”, innymi słowami: „Niech nie panuje nad wami troska, o to co będziecie jedli, albo co będziecie pili (…) czym się przyodziewać będziecie” (Mt 6:25-34). Nie chodzi o to, byśmy nie byli przezorni lub żeby nasze życie miało być nieuporządkowane, bez planu i systematyczności, ale by nie przygniatała nas troska o te wszystkie potrzeby. 

Porządek zbawienia

„Tych bowiem, których on przedtem znał, tych też przeznaczył, aby stali się podobni do obrazu jego Syna, żeby on był pierworodny między wieloma braćmi. Tych zaś, których przeznaczył, tych też powołał, a których powołał, tych też usprawiedliwił, a których usprawiedliwił, tych też uwielbił” (Rz 8:29-30)

W teologii mówimy o ordo salutis i historia salutis. Historia salutis jest historią zbawienia, na której jest skoncentrowana jest Biblia. Kiedy zajmujemy się teologią z perspektywy historia salutis, rozważamy to co Chrystus, nasza Głowa, uczynił, co otrzymał, a następnie przechodzimy do rozważań naszego uczestnictwa w Jego dziele, jako tych, którzy stanowią cześć Jego Ciała.

On cierpiał i był uwielbiony. Zmartwychwstał i wstąpił do nieba gdzie zasiada na tronie majestatu; a my w jedności z Nim cieszymy się przywilejami, a także oczekujemy na to co w pełni wydarzy się w przyszłości. On jest sędzią wszystkich ludzi, a my w jedności z Nim również będziemy sądzić świat. To wszystko zawiera się w terminie historia salutis.