„Kto wśród was boi się PANA? Kto słucha głosu jego sługi? Kto chodzi w ciemności i nie ma światłości? Niech zaufa imieniu PANA i polega na swoim Bogu”.
Księga Izajasza 50:10

Abraham wbrew nadziei zaufał Bogu (Rz 4). Z ludzkiej perspektywy nie miał niczego co mogło podtrzymać jego wiarę. Nie miał niczego poza … obietnicą Boga i poznaniem Jego charakteru. 

Często w naszej pielgrzymce duchowej możemy znaleźć się w miejscu, w którym nagle się zatrzymamy i zdamy sobie sprawę, że jesteśmy pozbawieni wszystkich uczuć i emocji. To wtedy w rozpaczy zaczynamy wołać do Boga w modlitwie: „Chcę coś poczuć! Chcę odzyskać moją radość!”.

Cześć!

Pamiętając naszą wczorajszą rozmowę i twoje łzy, chciałbym ci wiele rzeczy powiedzieć (ubolewam, że wczoraj nie było warunków do tego). Może mógłbym cię nauczyć czym jest defuzja poznawcza, albo mojej ulubionej techniki STOP. Chociaż bardziej zalecałbym ci rady Martyn Lloyda-Jonesa, abyś droga siostro nauczyła się mówić do siebie, a nie tylko słuchała myśli, które pojawiają się w twojej głowie. 

Z doświadczenia wiem, że większość z nich nie ma nic wspólnego z tym cichym głosem Ducha Bożego, którego celem jest nasze dobro, nie potępienie. Pamiętaj, że wiele głosów, które pojawiają się w twojej głowie nie jest twoimi myślami, ale podszeptami złego, który wykorzystując twoją aktualną sytuację i słabość ciała stara się pogrążyć cię w rozpaczy i smutku.

Niepokój, strach, zmartwienie i stres są znanymi słowami w naszych czasach, a także stanowią bliskie doświadczenie wielu osób. Coraz częściej słyszymy o skrajnej formie lęku nazywanej „atakiem paniki”.

To co kiedyś było rzadkim i marginalnym przykładem niepokoju, dziś stało się przerażająco powszechnym zjawiskiem w naszym społeczeństwie. 

Ataki paniki są zwykle związane z bezpodstawnym lękiem, który jest tak przytłaczający i obezwładniający, że chwyta w szpony serce człowieka. Powoduje dreszcze lub pocenie się sprawiając, że osoba czuje się kompletnie niezdolna do poradzenia sobie z daną sytuacją.

Władza zabrała Dmitrija tysiące kilometrów od jego rodziny i zamknęła go w więzieniu. Jego cela była tak malutka, że gdy wstawał z łóżka wystarczył tylko jeden krok, by znaleźć się przy jej drzwiach, jeden krok by stanąć przed brudną i popękaną umywalką zamontowaną na przeciwległej ścianie i jeden, by skorzystać ze śmierdzącej, otwartej toalety w „przeciwległym” rogu celi. Jeszcze gorsze, według Dmitrija, było to, że wśród tysiąca pięciuset zatwardziałych kryminalistów był jedynym wierzącym.

Izolacja od Ciała Chrystusa była dla niego trudniejsza niż fizyczne tortury – których mu nie żałowano. Mimo to jego dręczyciele nie mogli go złamać. Dmitrij podawał dwa powody swojej siły w obliczu tortur. Od swojego ojca nauczył się dwóch duchowych nawyków, które zabrał ze sobą do więzienia. Bez nich, według jego słów, nie zachowałby wiary.

Dzisiejsze pytanie dotyczy niewybaczalnego grzechu bluźnierstwa przeciwko Duchowi Świętemu, o którym mówi Jezus w Ewangelii Mateusza 12:31-32 i Marka 3:28-29. Jezus powiedział: „Dlatego mówię wam: Każdy grzech i bluźnierstwo będzie ludziom przebaczone, ale bluźnierstwo przeciwko Duchowi Świętemu nie będzie ludziom przebaczone. I ktokolwiek powie słowo przeciwko Synowi Człowieczemu, będzie mu przebaczone, ale kto mówi przeciwko Duchowi Świętemu, nie będzie mu przebaczone ani w tym świecie, ani w przyszłym." (Mt 12,31-32).

Cześć!

Ostatnie dni są tak strasznie chaotyczne. Wiesz jak to jest nieustannie odpierać ataki małych stworów (myśli), które nieustannie starają się przedrzeć przez twoje fortyfikacje obronne i spenetrować wszystko od środka? Wspominałem, że znów gorzej sypiam? Zbyt wiele przekonań mojego „wewnętrznego krytyka” uległo internalizacji. Nie muszę ci wspominać, że jego celem jest tylko okaleczenie, a nawet i zniszczenie.

Najwyższy czas zabrać się za porządki i oczyścić to wszystko. Jednak, jak zacząć?

Współcześni użytkownicy tzw. daru języków nie mówią w zrozumiałych dialektach ani w przetłumaczalnych językach, tak jak robili to Apostołowie i ich naśladowcy w dniu Pięćdziesiątnicy. Ani jeden użytkownik "daru języków" nie pojechał na zagraniczne pole misyjne i w cudowny sposób nie był w stanie głosić Ewangelii w języku swoich słuchaczy. Charyzmatycy muszą chodzić do szkoły językowej tak jak wszyscy inni. Żaden współczesny wykonawca cudów, znaków i dziwów nie może zduplikować mocy apostolskiej. Po prostu nie da się tego zrobić. Nawet najgłośniejsi zwolennicy daru proroctwa przyznają, że żaden współczesny prorok nie może zasadnie twierdzić, że posiada nieomylny autorytet.

I moje pytanie brzmi: co dobrego jest w takim proroctwie? Co ono ci mówi? W jaki sposób jest bardziej wiarygodne niż moja własna intuicja? Żaden współczesny uzdrowiciel wiary nie jest w stanie uzyskać/sprawić natychmiastowych, widocznych uzdrowień, takich jak te, które widzimy w Nowym Testamencie.

Jeden z moich braci mieszkał na farmie i pewnego lata poprosił mnie, abym pomógł mu przy belach siana. Wszystko było już ścięte i gotowe do zbelowania, kiedy nagle ciemne chmury pojawiły się na horyzoncie.

Prognoza pogody nie zapowiadała deszczu, a więc chmury nie wywołały naszego zaniepokojenia. Jednak deszcz padał przez cały tydzień. Siano stało się czarne, a my bezradnie patrzyliśmy jak tysiące dolarów gniło na naszych oczach.

Po pierwsze, Pismo Święte uczy bardzo wyraźnie, że charyzmaty, te cudowne dary miały specyficzny i tymczasowy cel.

Są one częścią hierarchii nadprzyrodzonych znaków i cudów, które były związane z założeniem Kościoła. Hierarchia ta jest nakreślona w 1 Liście do Koryntian rozdział 12, wersety 28 do 30. I jeśli obserwujesz ten tekst to widzisz, że wyraźnie stwierdza, iż cudowne dary [dary czynienia cudów] nie są udzielane powszechnie wszystkim w kościele. A Bóg ustanowił niektórych w kościele najpierw jako apostołów, potem proroków, po trzecie nauczycieli, potem cudotwórców, potem dary uzdrawiania, niesienia pomocy, rządzenia, różne języki.

Czy wszyscy są apostołami? Czy wszyscy prorokami? Czy wszyscy nauczycielami? Czy wszyscy cudotwórcami? Czy wszyscy mają dary uzdrawiania? Czy wszyscy mówią językami? Czy wszyscy tłumaczą?" Paweł używa tu formy retorycznej, która wyraźnie zakłada, że odpowiedź brzmi "nie".

Pomódlmy się. Panie, jesteśmy tak wdzięczni, że gromadzimy się razem jako jedno w Chrystusie. Otwierając dzisiaj Twoje Słowo, modlimy się, aby Twój Duch nas pouczał. Modlimy się, abyś uczynił prawdę żywą i realną dla nas i modlimy się, abyś dał nam posłuszne serca, gdy będziemy słuchać. Prosimy o to w imię Jezusa. Amen.

Witam i dziękuję za przyjęcie mnie, od dawna czekałem na tę konferencję. Justin Peters i ja zorganizowaliśmy podobny rodzaj  wydarzenia, które miało miejsce około pół roku temu w Broken Arrow w Oklahomie. Broken Arrow Oklahoma znajduje się około pół mili od siedziby Kennetha Hagina, więc tutaj spodziewamy się bardziej przyjaznej publiczności.

Otrzymałem zadanie, by mówić o cesacjoniźmie, czyli o zaprzestaniu/zatrzymaniu cudownych darów. To prawdopodobnie najtrudniejsze przesłanie, jakie dzisiaj usłyszymy.