Jest wiele dyskusji na temat roli Prawa w głoszeniu Ewangelii. Jaki jest związek między Prawem a chrześcijaństwem?

„O, jak ja kocham twoje prawo!"(Ps 119:97). Cóż za dziwna deklaracja uczuć. Dlaczego ktoś miałby kierować swą miłością ku Prawu Bożemu? Prawo ogranicza nasze wybory, naszą wolność, dręczy nasze sumienia i uciska nas potężnym ciężarem, którego nie można przezwyciężyć, a jednak psalmista deklaruje swoją miłość do Prawa. 

Zaskoczyć nas nieprzygotowanych? Tak. Ujawnić strach, niepokój, złość i użalanie się nad sobą? Z pewnością. Przynieść smutek i ból? Absolutnie. Próby ukazują wiele rzeczy, ale czy przynoszą coś dobrego?

W swoim liście do rozproszonych chrześcijan pochodzących z narodu żydowskiego, Jakub wskazuje na następujący imperatyw: „Jakub, sługa Boga i Pana Jezusa Chrystusa, przesyła pozdrowienia dwunastu pokoleniom, które są w rozproszeniu. Poczytujcie to sobie za największą radość, moi bracia, gdy rozmaite próby przechodzicie” (Jk 1:1-2).

Każdy chrześcijanin dociera do miejsca, w którym stwierdza, że modlitwa jest trudna. Modlitwa jest ogromną radością i błogosławieństwem, ale ta radość i błogosławieństwo przychodzą przez niesamowite trudności. Tysiące i dziesiątki tysięcy chrześcijan pisało o modlitwie i proponowało porady w zwiększaniu swoich umiejętności, większej konsekwentności i większej pewności w tej cennej dyscyplinie duchowej.

Oto trzy potężne wskazówki życia modlitewnego:

14 września 258 roku, Cyprian z Kartaginy, jeden z Ojców Kościoła został uwięziony i ścięty z rozkazu prokonsula Galeriusza Maksyma. Niedługo wcześniej Cyprian napisał list do swojego przyjaciela, w którym czytamy: „To zły świat, Donatusie, niesamowicie zły świat. Ale odkryłem pośród niego cichych i dobrych ludzi, którzy nauczyli się największego sekretu życia. Znaleźli radość i mądrość która jest tysiąckrotnie lepsza niż jakiekolwiek przyjemności naszego grzesznego życia. Są potępiani i prześladowani, ale nie troszczą się o to. Są panami swoich dusz. Zwyciężyli świat. Ci ludzie, Donatusie, to chrześcijanie... i ja jestem jednym z nich”.

To jest moje końcowe błogosławieństwo dla nas wszystkich. Abyśmy byli prawdziwymi chrześcijanami. Chcę Was powierzyć łasce i opiece naszego Pana Jezusa. Naszego drogiego Mistrza, który wielu z nas prowadzi od dziesięcioleci, niektórych od lat, a jeszcze niektórych może od kilku miesięcy. Ci, którzy mieszkają w cieniu Wszechmogącego, którzy skrywają się w Jego ramionach, są zawsze bezpieczni.