Wielu z nas całkiem sporo wie o Bogu, ale praktycznie Go nie zna. Zapomnieliśmy, że mała znajomość Boga jest bardziej wartościowa niż wielka wiedza o Nim. 

Jak powiedział J.I. Packer: „Zainteresowanie teologią, wiedza o Bogu i umiejętność właściwego wypowiadania się na tematy teologiczne nie są jednoznaczne ze znajomością samego Boga. Uważnie studiując prace Kalwina możemy – podobnie jak on – posiąść wielką wiedzę o Bogu, ale jednocześnie w przeciwieństwie do Kalwina możemy wcale nie znać Boga”.

W tym kontekście mówimy nie tylko o intelektualnym poznaniu czy też zdobyciu wiedzy o Bogu. Możemy również wiedzieć wiele o pobożności bez praktycznej znajomości PANA.

Skąd możemy wiedzieć, że poznaliśmy naszego Ojca?

David Crump opowiadał kiedyś jak w czasie studiów doktoranckich pracował jako asystent w niewielkim kościele w Szkocji. Do jego obowiązków należało składanie wizyt duszpasterskich osobom starszym niemogącym uczestniczyć w zgromadzeniach kościoła. Pewnego razu trafił do niewielkiego mieszkania komunalnego, w którym mieszkała starsza wdowa. Kobieta zaprosiła go na herbatę i zaczęła opowiadać o swoim życiu: śmierci męża, pogarszającym się stanie zdrowia oraz o odległości dzielącej ją od dzieci i wnuków.

Droga E,

Bardzo dziękuję za list. Moje serce niezwykle raduje się Twoją duchową pomyślnością, a także posłuszeństwem, kiedy serce Twoje droga siostro ukierunkowane jest na drogę, którą nakazał nam PAN abyśmy żyli i aby nam się dobrze powodziło.

Jak dobrze wiesz, podstawowym aksjomatem w całym moim życiu jest prawda o Bożej supremacji we wszystkim. Jest to dogmat, który pozwolił mi przetrwać ostatnie miesiące wypełnione bólem i cierpieniem. Kiedy mówię o Bożej hegemoni (dominacji) mam na myśli absolut, nieograniczoną potęgę, która obejmuje wszelkie nieszczęścia, wojny, choroby, rozwody, samobójstwa itd.

Pokorna dusza, która zobaczyła wizję Boga w Jego chwale, a następnie pielęgnuje w swoim sercu płomień tej całkowitej zależności od Niego, zrozumiała właściwie czym jest kalwinizm.

Zarówno w przeszłości jak i dziś, kalwinizm jest siłą ewangelicznego chrześcijaństwa. Jest także jego nadzieją na przyszłość.

Misjonarze John Williams i James Harris popłynęli na Nowe Hybrydy z pragnieniem głoszenia Chrystusa. Kilka minut po wejściu na brzeg zostali zabici i zjedzeni (tak, dosłownie zjedzeni) przez ludzi, którym pragnęli zanieść wieść o Zbawicielu. Jest wiele niebezpiecznych miejsc na świecie gdzie niekoniecznie zostaniemy zabici i zjedzeni przez drugiego człowieka.

Pytałeś czym różni się dyscyplinowanie od przycinania (J 15) skoro oba te procesy wiążą się z cierpieniem i bólem. Wskazałem tobie na zasadnicze różnice, a także ich cel oraz nasze reakcje. Ale wiem, że to nie usunęło bólu.

Nasza współczesna kultura oparta na mediach społecznościowych wmawia nam, że kiedy dostaniemy to czego pragniemy, będziemy szczęśliwi.

Stwórca umieścił w nas pragnienie szczęścia, więc wszyscy bardzo łatwo dajemy się oszukać, że to co proponuje nam ten świat (a także podpowiada własne, zdradliwe serce) zaspokoi jedną z najgłębszych potrzeb wkomponowanych w naszą istotę.

Podobno jednym z głównych powodów, dla których Titanic był uważany za niezatapialną łódź, była specjalna konstrukcja przedziałów. Teoria była taka, że zalanie jednego z nich nie będzie miało wpływu na inne ze względu na potężne wzmocnienia znajdujące się pomiędzy nimi.

Projektanci nie przewidzieli jednak, że zderzenie z górą lodową sprawiło zalanie kilku przedziałów naraz, tak że woda błyskawicznie przenosiła się z jednej części do drugiej, ostatecznie doprowadzając do zatonięcia okrętu.

Pewna stara historia o tym jak schwytać małpę jest niezwykle ciekawym obrazem życia wielu z nas: „Otóż, aby schwytać małpę najpierw należy znaleźć duży słoik z wąskim otworem – o średnicy, która ledwie pomieści jej rękę. Następnie trzeba częściowo wypełnić słój kamieniami, żeby małpa nie była w stanie go podnieść. Później wokół słoika rozrzucamy kilka atrakcyjnych dla małp smakołyków – celem zwrócenia uwagi jednej z nich – a resztę smakołyków umieszczamy w słoju. Gdy małpa się zjawi, najpewniej wsunie rękę przez wąski otwór i zaczerpnie garść łakoci. Nie będzie jednak zdolna wyciągnąć ze słoika tej odtąd szerszej – bo pełnej pyszności – garści. Nie bez jej uprzedniego rozluźnienia i wypuszczenia zdobyczy. Nie bez rezygnacji z tego, co jest już prawie jej, znajduje się dosłownie na "wyciągnięcie dłoni". I, choć trudno w to uwierzyć, jedyne, co musi wtedy zrobić łowca małp, to podejść, złapać ją i wsadzić do klatki”.