Co zawiera opamiętanie? Doświadczenie i głębia
emocji towarzyszące opamiętaniu będą różniły się w zależności od osoby i
życiowych okoliczności. Jednak pewne cechy są niezmienne w każdym opamiętaniu.
1. Poczucie wstydu. Zaczynamy dostrzegać, że nasz grzech nas zdegradował, a co bardziej istotne, ograbił Boga z obrazu Jego chwały, który miał być w człowieku. Początkom opamiętania towarzyszy często poczucie hańby przed Bogiem i samym sobą.
2. To prowadzi do pokory. W dziwny sposób człowiek,
który zaczyna wstydzić się za przeszły występek może odkryć w sobie erupcję
ducha pychy. Może zacząć się bronić, usprawiedliwiać i w ten sposób zatwardzić
swoje serce. Jednak kiedy Bóg doprowadza do prawdziwego opamiętania, nasze usta
milkną i otwierają się tylko, aby wyznać naszą winę przed Bogiem i okazujemy
pokorę przed Jego majestatem.
3. Jak już okażemy pokorę, to nasze serca wypełniają
smutek i żal. Tęsknota za tym, żeby pewne rzeczy, które miały miejsce nigdy się
nie wydarzyły, jest naturalna i konieczna. Powinniśmy się smucić i płakać nad
tym, że działaliśmy na przekór Bogu, innym i sobie samym – oraz żałować
zmarnowanych przywilejów i lat!
4. Jednak to nadal nie jest opamiętanie. Wymienione
wcześniej elementy stają się środowiskiem, w którym wytworzona zostaje niechęć
do grzechu za to, czym on jest. Ta niechęć składa się na przekonanie, iż
poznaliśmy prawdziwą naturę naszego grzechu. To część oświecenia Bożego –
widzimy grzech w całej jego obrzydliwości. Nie tylko żałujemy niedogodności i
konsekwencji, które on sprowadził na nasze życie, ale także płaczemy wraz z
Dawidem: Ps 51:5-7.
5. Niemniej pozostaje jeszcze jeden element, o
którym zbyt często i łatwo zapominamy. Może dlatego, że z ledwością kojarzy się
z pozostałymi składowymi opamiętania. Prawdziwe opamiętanie zawsze oznacza, że
uświadamiamy sobie Boże przebaczenie. Jak mówi Mały Katechizm Westminsterski, nawracamy
się, ponieważ „rozumiemy miłosierdzie Boże w Chrystusie”. To łaska Boża uczy
nas bojaźni, tak samo jak nas od niej uwalnia! Tylko gdy przeniesiemy wzrok z
naszych grzechów na oblicze Boga, aby znaleźć u Niego łaskę przebaczenia, wtedy
doświadczymy początków opamiętania. Tyko wtedy ośmielimy się opamiętać, gdy
zauważymy, że łaska i przebaczenie są w Nim. W ten sposób powracamy do społeczności
z Ojcem i do Jego obecności.
To dlatego Nowy Testament postrzega opamiętanie jako
dar Ewangelii, który przychodzi do nas przez Chrystusa. Paweł mówi, że łaska
Boża prowadzi nas do opamiętania (por. Rz 2:4). Prawo Boże może wywołać w nas
poczucie winy i potrzebę, tak jak było w przypadku Pawła (por. Rz 7:7-13).
Jednak tylko wtedy, gdy pojawi się łaska oferująca przebaczenie, światło
miłości Bożej roztopi nasze serca i przyprowadzi nas z powrotem do Niego.
Sinclair B. Ferguson