„PAN jest Bogiem zazdrosnym i mściwym; PAN jest mściwy i pełen gniewu; PAN mści się nad swoimi przeciwnikami i zachowuje gniew wobec swoich wrogów. PAN jest nieskory do gniewu i wielki w mocy, a winnego nie uniewinni. Droga PANA jest w wichrze i w burzy, a obłok jest prochem pod jego stopami” (Na 1:2-3)
Sinclair Ferguson napisał, że na początku 1500 roku, Szkocja miała jedną wspólną cechę łączącą ją z resztą Europy: głęboko zdeprawowany i duchowo zubożały kościół. Przykładowo David Beaton, kardynał i arcybiskup, szczycił się posiadaniem czternaściorga dzieci. Duchowa ignorancja była tak wielka, że szkocki historyk George Buchanan stwierdził, że niektórzy księża katoliccy myśleli, że Nowy Testament był księgą niedawno opublikowaną przez Marcina Lutra.
Żądania Jezusa obowiązują nas całe życie. On nie żąda od nas, abyśmy podjęli jednorazową decyzję upamiętania się, przyjścia doń, uwierzenia w Niego, ukochania i wysłuchania Go. Wszystkie te rzeczy muszą trwać. Przemiana dokonana w wyniku upamiętania musi trwać. Przychodzenie do Jezusa musi zachodzić wciąż na nowo.
Wielki polski reformator, Jan Łaski, podaje nam ciekawe wskazówki dotyczące postępowania względem ludzi rozsiewających fałszywą naukę. Ten sposób działania był praktykowany w zborach reformowanych znajdujących się pod auspicjami Jana Łaskiego.
W
Ewangelii Mateusza Jezus powiedział: „(…) Zbuduję mój kościół, a
bramy piekła go nie przemogą" (Mt 16:18 UBG).
Słowo „kościół', to tłumaczenie greckiego słowa ekklesia, które oznacza powołaną grupę ludzi; zwołane zgromadzenie. Kościół Boga jest zgromadzeniem, które tworzą Jego ludzie, każdej rasy, z całej ziemi, powołani ze świata, poprzez głoszoną Ewangelię Jezusa Chrystusa, ku przemianie w Jego naśladowców.
Walka z pożądliwościami
seksualnymi jest jednym z najczęściej występujących zagadnień, które młodzi
ludzie kierują do pastorów szukając pomocy w codziennych zmaganiach z pokusami
i grzechem.
W Piśmie Świętym czytamy:
W teologii katolickiej
istnieje mocna filozoficzna potrzeba istnienia czyśćca. Kościół postrzega
zbawienie jako obiektywną ozdobę lub upiększenie duszy. Jest to proces
rozpoczynający się od chrztu, w wyniku którego zostaje wlana pierwotna łaska
uświęcająca.
Inne sakramenty i dobre uczynki usprawiedliwiają duszę w coraz większym stopniu i czynią ją coraz bardziej pociągającą dla Boga. Celem tego procesu jest przekształcenie samej istoty duszy w coś, co samo w sobie jest rzeczą obiektywnie dobrą. Dlatego zanim dusza będzie mogła stanąć w obecności Boga, żądanie całkowitego oczyszczenia śladu każdego grzechu jest rzeczą rozsądną. W ten sposób koncepcja czyśćca jest logicznym rozszerzeniem kościelnego procesu zbawienia.
Jezus pokazuje nam jak modli się za swoich uczniów i nie dopuszcza, aby odpadli. Przepowiedział, że w noc poprzedzającą jego ukrzyżowanie Szymon Piotr zaprze się go trzykrotnie. Zaraz po tym przemówił do Szymona słowami zachęty jako suwerenny władca: „I powiedział Pan: Szymonie, Szymonie, oto szatan wyprosił, żeby was przesiać jak pszenicę. Lecz ja prosiłem za tobą, żeby nie ustała twoja wiara. Ty zaś, gdy się nawrócisz, utwierdzaj swoich braci” (Łk 22:31-32).