Chociaż katolicy mogą w jednej
chwili dostąpić usprawiedliwienia przez chrzest, to przez popełnienie grzechu
śmiertelnego mogą je równie szybko stracić. Tego samego dnia katolik może
obudzić się usprawiedliwiony, stracić łaskę usprawiedliwienia przez popełnienie
grzechu śmiertelnego i zostać ponownie usprawiedliwiony przez sakrament pokuty.
Dla niektórych katolików ten cykl powtarza się setki razy w trakcie ich życia,
lecz decydującą rzeczą jest stan ich duszy w momencie śmierci.
Z drugiej strony,
zbawienie przedstawione w Piśmie Świętym jest pewne, gdyż nie zależy ono od
człowieka, lecz od Boga. Pan Jezus obiecuje: „a Ja daję im życie wieczne. Nie
zginą na wieki” (J 10:28). Będąc gwarantem tej obietnicy, Duch Święty zamieszkuje
wewnątrz każdego chrześcijanina (Ef 1:13-14), a Ojciec, aby zachować każdego
wierzącego, umieszcza go w swojej dłoni (J 10:29).
W przeciwieństwie do katolickiej koncepcji zbawienia, w której nie istnieje żaden pewny związek między początkowym usprawiedliwieniem przez chrzest i osiągnięciem życia wiecznego, biblijne koncepcje usprawiedliwienia i wiecznego zbawienia są nierozłączne.
Usprawiedliwienie
przedstawione w Piśmie Świętym obiecuje ratunek od wiecznego potępienia: „Tym
bardziej więc będziemy przez Niego zachowani od karzącego gniewu, gdy teraz
przez krew Jego zostaliśmy usprawiedliwieni” (Rz 5:9). Jeśli ktoś jest
usprawiedliwiony, to jego wejście do wiecznej chwały jest również zapewnione: „Tych,
zaś których przeznaczył, tych też powołał, a których powołał – tych też
usprawiedliwił, a których usprawiedliwił – tych też obdarzył chwałą” (Rz 8:30).
Usprawiedliwienie jest
nieodwracalną deklaracją Boga. Pismo Święte zadaje pytanie: „Któż może wystąpić
z oskarżeniem przeciw tym, których Bóg wybrał? Czyż Bóg, który usprawiedliwia?
Któż może wydać wyrok potępienia? […] Któż nas może odłączyć od miłości
Chrystusowe? (Rz 8:33-35).
Natomiast katolicyzm
naucza, że życie człowieka na ziemi jest okresem próby, której rezultat jest
niepewny. Tylko ten, kto współdziałając z łaską wytrwa do samego końca, będzie
zbawiony.
Z drugiej strony, Pismo
Święte naucza, że życie wieczne jest rzeczą tak pewną, że Pismo Święte mówi o
nim jako o teraźniejszej własności każdego prawdziwie wierzącego człowieka: „A to świadectwo jest
takie, że Bóg dał nam życie wieczne, a to życie jest w jego Synu. Kto ma
Syna, ma życie, kto nie ma Syna Bożego, nie ma życia. To napisałem wam, którzy
wierzycie w imię Syna Bożego, abyście wiedzieli, że macie życie wieczne i
abyście wierzyli w imię Syna Bożego” (1 J
5:11-13).
Pismo Święte stwierdza
tutaj, że ktoś kto prawdziwie ufa Chrystusowi, może wiedzieć, że posiada życie
wieczne. Posiadanie ufności odnośnie swojego stanowiska przed Bogiem nie jest
więc ze strony chrześcijanina zarozumiałością, lecz przejawem biblijnej wiary.
James G.McCarthy
James G.McCarthy
