Prędzej czy później każdy
z nas będzie przechodził przez różne cierpienia. Kiedy pojawiają się one w
naszym życiu, wraz z nimi przychodzi pewna tajemnica. Czy przyjdzie również
wiara?
W myśli chrześcijańskiej
wiara nigdy nie jest naiwna i łatwowierna. Raczej opiera się na sile, którą
niesie ze sobą obiekt tej wiary. Wiara, która opierałaby się na Bogu, który
byłby okrutnym tyranem albo tanim oszustem prowadziłaby ostatecznie do gorzkiego
załamania.
Gdy chrześcijanie poważnie
rozważają temat zła i cierpienia, to jednym z najważniejszych powodów, dla
których przyjmujemy, że Bogu można zaufać jest fakt, że wysłał On swojego Syna,
żeby cierpiał w nasze miejsce. Ten Jeden, dla którego żyjemy dobrze wie, na
czym polega cierpienie – i to nie jedynie przez oczywistą prawdę – że wie
przecież wszystko – lecz przez doświadczenie.
Kiedy jednak jesteśmy
przekonani, że cierpimy niesprawiedliwie to łatwo nam jest wołać o
sprawiedliwość. Chcemy, żeby Bóg okazał się sprawiedliwy i natychmiast nas od
cierpienia uwolnił; chcemy, żeby Bóg sprawiedliwie przeniósł cierpienie z nas
na tych, którzy naprawdę na nie zasługują.
Tworzymy założenia
Problem, jaki wiąże się z
tak pojmowaną sprawiedliwością i słusznością jest następujący – gdybyśmy tak
szybko jak o nią prosimy ją otrzymywali, to równie szybko zaczęlibyśmy błagać o
miłosierdzie, o miłość i o przebaczenie – o wszystko, tylko nie o
sprawiedliwość. Bowiem często gdy proszę o sprawiedliwość to tak naprawdę
domyślnie opieram się na trzech założeniach (o których nie zawsze zdaję sobie
sprawę):
Chcę, żeby w tej kwestii
sprawiedliwość stała się natychmiast
Chcę sprawiedliwości, ale
w tej kwestii, niekoniecznie w każdej innej
Zakładam, że w tej kwestii
właściwie pojmuję rzeczywistość.
Żądamy natychmiastowego spełnienia
Przyjmijmy, że Bóg
odpowiadałby natychmiastowo na każdy dobry czyn, każdą dobrą myśl, każde
szczere słowo; że odpowiadałby natychmiast, zsyłając ból, za każdy złośliwy
czyn, każdą nieczystą myśl, każde fałszywe słowo. Załóżmy, że przyjemność, a z
drugiej strony cierpienie byłyby z niebywałą dokładnością odmierzane nam w
stosunku do dobra lub zła, które Bóg w nas widzi. Jaki byłby to świat?
Wielu pisarzy zadawało
podobne pytanie. Dochodzili jednak do konkluzji, że taki świat uczyniłby z nas
automaty. Nie łączylibyśmy się w uwielbieniu Boga dla jego prawdziwej wartości,
stanowiącej istotę Boga, lecz dlatego, że dawałoby to nam samolubną przyjemność.
Nie odsuwalibyśmy się od kłamstwa, gdyż jest ono złem i dlatego nienawidzone
przez Boga, lecz dlatego, że pragnęlibyśmy uniknąć kolejnej nieprzyjemnej
odpłaty. Nie kochalibyśmy naszych bliźnich z powodu dokonanej w nas przez Boga
przemiany serca, lecz z powodu przedkładania osobistej przyjemności nad
osobistą dolegliwość.
Sądzę, że jeśliby Bóg
stworzył tak działający świat to rzeczywistość byłaby o wiele gorsza. Bóg nie
patrzy jedynie na nasze zewnętrzne zachowanie.
Patrzy również na nasze
serca. Taki system bezlitosnej „sprawiedliwej” dyscypliny nie byłby w stanie
odmienić naszych serc. Butwielibyśmy z rezygnacji i załamania. Nasze
posłuszeństwo byłoby jedynie czysto zewnętrzne, bez zaangażowania; nasze serca
i nasze poświęcenie nigdy nie byłoby zdobyte. Wszelkie bolesne odpłaty za nasze
zachowanie prowadziłyby za pewne do natychmiastowych zapewnień o odwróceniu się
od zła, na dłuższą metę jednak nie zapewniałyby naszej lojalności i uległości.
A skoro Bóg doskonale widzi i bada ludzkie serce, to sprawiedliwa odpłata
musiałaby nieustannie na nas spadać. Taki świat byłby jak palący ból. Taki
świat stałby się piekłem.
Czy naprawdę niczego nie
pragniesz poza całkowicie skuteczną i natychmiastową sprawiedliwością? Jeśli
tak to znajdziesz ją w piekle.
Zakładamy pewien standard
Jest pewien inny czynnik,
z którym musimy się zmierzyć. Kiedy prosimy o sprawiedliwość to zakładamy
pewien standard sprawiedliwości. Jeślibyśmy chcieli przyjąć Boże standardy, to
uczynił On je jasnymi: zapłatą za grzech jest śmierć (Rzymian 6:23).
Powróciliśmy zatem do piekła – jedynie naokoło.
Musimy być wdzięczni, że
Bóg jest Bogiem sprawiedliwości. Bo jeśliby nie był, jeśliby nie było żadnej
pewności, że ostatecznie sprawiedliwości stanie się zadość, to wtedy cały
moralny porządek ległby w gruzach (jak to niewątpliwie ma miejsce w przypadku
ateistycznego humanizmu). Ale równie wdzięczni powinniśmy być za to, że Bóg
jest nie tylko Bogiem sprawiedliwości. Jest także Bogiem miłości, miłosierdzia,
litości i przebaczenia.
Otrzymujemy uniewinnienie
I nigdzie indziej ten
charakter Boga nie jest wyraźniej ukazany niż na krzyżu. Na pewnym poziomie,
był to najbardziej niesprawiedliwy czyn – najbardziej niesłuszny – w całej
historii. Ten, który nie miał grzechu, stał się za nas zapłatą za grzech; Ten,
który nigdy nie zbuntował się przeciwko niebiańskiemu Ojcu został poddany
brutalnej egzekucji przez tych, którzy się zbuntowali; Ten, który jako jedyny
nigdy nie wiedział co to znaczy nie kochać Boga z całego serca, duszy, myśli i
sił – Ten został przez Boga opuszczony, wołając: „Boże, Boże, czemuś Mnie
opuścił?”
I to ten czyn, ten
najbardziej „niesprawiedliwy” czyn zaspokoił całkowicie Bożą sprawiedliwość i
przywiódł tak grzesznych buntowników, jak mnie, do doświadczenia Bożego
przebaczenia, do skosztowania błogiej obietnicy wieczności. Niezasłużenie.
D.A.Carson
Tłumaczył: Miszael
Źródło:
https://www.thegospelcoalition.org/article/are-you-sure-you-want-gods-justice
