„Prawda jest nieśmiertelna”
Baltazar
Hubmaier
„Nie ma dla mnie większej radości od tej,
gdy słyszę, że moje dzieci postępują w prawdzie”
(3 J
1:4)
Feliks Manz, pierwszy męczennik anabaptystyczny powiedział: „Odwiecznie prawdziwe Słowo Boże będzie
rozbrzmiewać w sercu każdego człowieka bez względu na to czy się z nim zgadza
czy też nie; pozostaje ono Bożą prawdą”.
Dziś dla wielu ludzi określających siebie jako ewangelicznie
wierzących chrześcijan, prawda stała się tylko abstrakcyjnym pojęciem, które
możemy traktować jako coś umownego, jako wynik pewnego porozumienia danej grupy
społecznej aniżeli odwieczny Boży absolut. Tak rozumianą prawdą możemy dowolnie
manipulować i dostosowywać ją do swoich potrzeb.
Nihilizm, relatywizm i wszechobecny kult człowieka wypełnia
przestrzeń, która niegdyś zarezerwowana była dla obiektywnej i powszechnie
akceptowanej prawdy. Dekonstrukcjonizm stopniowo rozpoczął obalanie wszelkich
aksjomatów, podważając i atakując jednocześnie istniejący porządek rzeczy. Ta
humanistyczna tendencja nie tylko ingeruje w kościół, ale również w wielu
przypadkach staje się wyznacznikiem jego rozwoju oraz funkcjonowania.
Liderzy m.in. Nowopowstającego Kościoła, czy też wspólnot
zorganizowanych w ramach „Kościołów Świadomych Celów” zapomnieli o tym, że to
szatan był pierwszym postmodernistą. To on jako pierwszy zakwestionował Bożą
prawdę. Teolog David Wells stwierdził, że w XXI wieku praktycznie nie ma
miejsca na prawdę. Liderzy nowego pokolenia, które zaczyna odgrywać coraz
większą rolę w kościele (nie tylko w USA ale również i w Polsce) tracą biblijne
podejście do ortodoksyjnego chrześcijaństwa na rzecz akademickich dyskusji
teologicznych zabarwionych nowoczesnymi trendami. Trendami, które bardzo często
w swojej istocie są bezbożną myślą atakującą bezpośrednio Boże Słowo.
Doktryna
Każdy kto interesował się historią Kościoła bardzo szybko
zauważy, że od zawsze był on obiektem ataku. Nie powinno być to dla nas żadnym
zaskoczeniem, gdy zwrócimy uwagę na słowa Pawła, który pisząc do Tymoteusza
stwierdził, że kościół jest „filarem i
podporą (utwierdzeniem BG) prawdy”
(1 Tm 3:15).
Atak na Kościół zawsze związany był z uderzeniem na doktrynę
chrześcijańską. Ludzi którzy zaczynają mówić o doktrynie często szufladkuje
się, wykpiwa a poprzez różnego rodzaju epitety o pejoratywnym znaczeniu stara
się ośmieszyć. Doktryna i praktyka życia są nierozwiązalnie związane z
chrześcijańską wiarą. Zdrowa nauka zawsze musi być na pierwszym miejscu w życiu
całej społeczności jak i każdego pojedynczego chrześcijanina. To doktryna jest
podstawą naszego myślenia oraz sposobu życia. Nie jesteśmy w stanie odwrócić
tej kolejności, bo to doktryna zawsze musi iść przed naszym życiem. Tymczasem
wiele współczesnych kościołów zafascynowanych filozofią Ricka Warrena lub też
„chrześcijaństwem Trzeciej Fali” coraz bardziej oddala się od głównego nurtu
protestantyzmu opartego na 5 Solach.
Kwestia doktryny chrześcijańskiej nigdy nie była przedmiotem
obojętności w historii pierwszego kościoła (Dz 2:42). Od zawsze miłość do
prawdy była podstawowym wyznacznikiem człowieka wierzącego. Wpływ współczesnych
teologii dostosowujących kościół do powszechnej sekularyzacji, dokonuje
prawdziwego spustoszenia w społecznościach ewangelicznych. Kompromis połączony
z pluralizmem oraz fałszywie pojmowaną miłością chrześcijańską sprawia, że
doktryna, będąca fundamentem historycznego chrześcijaństwa, przestaje mieć
jakiekolwiek znaczenie.
Atak na doktrynę chrześcijańską został wyraźnie przepowiedziany
przez apostołów. Już w czasach apostolskich kościół został zaatakowany przez
różnego rodzaju herezje szerzone przez wielu fałszywych nauczycieli. To przed
nimi ostrzegał nas Pan Jezus mówiąc: „Strzeżcie się fałszywych proroków,
którzy przychodzą do was w owczej skórze, ale wewnątrz są drapieżnymi wilkami”
(Mt 7:15). Nauka apostolska wyraźnie wskazuje nam, że fałszywi nauczyciele i
fałszywa nauka, uderzająca w podstawy chrześcijaństwa, nie jest wymysłem
współczesnych „łowców zwiedzeń”.
Wielkim niebezpieczeństwem dla kościołów ewangelicznych jest
zlekceważenie doktryny. Postmodernistyczna rzeczywistość wymusza na nas
przejście ze świata martwej ortodoksji w kierunku duchowości opartej na
emocjach. Kościoły bagatelizujące kwestię doktryny pozbawiają się podstaw na
których powinna być oparta nasza wiara. Eliminując doktrynę lub też
deprecjonując jej znaczenie, kościół z łatwością może przekształcić się albo w
ludzką organizację pozbawioną duchowej mocy, albo w miejsce schronienia dla
obcych duchów.
„Łowcom zwiedzeń” zarzuca się dziś, że to doktryna stanowi jedyny
przedmiot zainteresowania w ich chrześcijańskim życiu. Część charyzmatyków
oskarża ich również o to, że Biblia zastąpiła im Ducha Świętego. Oczywiście brak równowagi bez trudu wyeksponuje naukę kosztem praktycznego życia. Wtedy z
łatwością nasze chrześcijaństwo będzie pozbawione życiodajnego tchnienia.
Jednakże przeakcentowanie doktryny w życiu wielu wierzących zawsze jest
wynikiem ułomności człowieka a nie samej doktryny.
Martyn Lloyd-Jones mówił, że doktryna chrześcijańska będzie
prowadzić do praktycznych wyników i rezultatów. Inaczej mówiąc: doktryna będzie
dawała impuls naszym działaniom z jednoczesnym zapewnieniem, że wszystko co
czynimy jest zgodne z objawioną wolą Bożą. Potrzebujemy prawidłowej doktryny
nie tylko w celu utwierdzenia naszego duchowego życia, ale także do jego
ożywienia. Podobnie można rozumieć słowa Pawła z listu do Kolosan, gdzie jego
modlitwą jest, aby odbiorcy tego listu zostali napełnieni poznaniem woli Bożej
we wszelkiej mądrości oraz duchowym zrozumieniu, czego konsekwencją ma być
życie godne Pana i wzrastanie w poznawaniu Boga (zob. Kol 1:9-10)
Dziś
Czym jest miłość? Mogłoby się wydawać, że to pytanie jest bardzo
proste. A jednak dziś żyjemy w czasach, w których niewłaściwie rozumiana miłość
wiąże się z bezkrytycznym przyjmowaniem wszystkiego. Co więcej, ogromna rzesza
chrześcijan posiada obsesyjną tolerancję dla całkowitego przyjmowania wszelkich
zachowań oraz praktyk mających pozór duchowości.
Prawda została zastąpiona miłością. Miłością rozumianą jako bezkrytyczna akceptacja wszystkiego i wszystkich.
Musimy jednak odpowiedzieć sobie na pytanie czy głoszona w
środowiskach chrześcijańskich miłość jest dokładnie tym samym o czym pisał
Paweł w 13. rozdziale Listu do Koryntian? Wielu wierzących zapomina, że biblijna
miłość zawsze raduje się z prawdy (1 Kor 13:6) gdyż to prawda jest integralną
częścią prawdziwej miłości.
Szerzące się tendencję o charakterze ekumenicznym dla wielu
wierzących są wypełnieniem słów Pana Jezusa o powszechnej jedności chrześcijan.
Tych dla których jest to niekwestionowany fakt tworzenia się odstępczego
kościoła, wyśmiewa się i krytykuje. Na jednej z grup dyskusyjnych spotkałem się
z opinią cieszącą się dużą popularnością, że „łowcy herezji” są diabelskim
działaniem mającym na celu zniszczenie dzieła Ducha Świętego. W wielu
społecznościach coraz częściej słychać podobne głosy.
Przeciętni chrześcijanie wykazują wielką gorliwość dla
„zdobywania dusz”, zadowalając się przy tym powierzchowną wiedzą na temat
istoty zbawienia. Natomiast tych, którzy chcą żyć zgodnie z nauką Słowa Bożego
nazywa się „łowcami herezji”, „cielesnymi chrześcijanami", "skostniałymi" czy też „odstępcami
czyniącymi rozłam w Ciele Chrystusa”. Oczywiście wszelkie rozłamy w Kościele
zawsze są rzeczą godną potępienia i powinnyśmy za wszelką cenę starać się
utrzymać jedność z ludźmi w jednym Duchu. Pamiętajmy również, że Paweł wyraźnie wskazywał, że podziały muszą mieć miejsce, a często są konieczne. Słowa o zachowaniu jedności nie dotyczą jednak powierzchownej
społeczności z ludźmi, którzy tylko mienią się chrześcijanami. Wysuwając szereg
oskarżeń w stosunku do współczesnych „faryzeuszów” wielu ludzi potrafi
jednocześnie tolerować poważne błędy doktrynalne w imię „miłości
chrześcijańskiej” oraz rzekomego posłuszeństwa Duchowi Świętemu.
Wielu naszych rodaków zafascynowanych „nowym działaniem Ducha w
kościele” powinno zapoznać się ze słowami Martyna Lloyda-Jonesa, który w czasie
swojej służby wielokrotnie wskazywał, że zdrowa nauka i czystość doktrynalna
jest podstawą funkcjonowania Kościoła. Ten mąż Boży wskazywał na odwieczną
prawdę, że Duch Święty nie będzie tolerował niczego poza swoim Słowem. Biblia
nie jest wytworem człowieka. Dziś wielu ludzi w naszym kraju w sposób jawny i
demonstracyjny atakuje prawdę Słowa Bożego. Żyjemy w czasach gdzie ludzie bez
żadnego wstydu kwestionują boskość Chrystusa i jednocześnie nazywają siebie
samych chrześcijanami. Inni głoszą nauki rzekomo otrzymane od samego Boga a
przy tym stanowiące zaprzeczenie Jego nieomylnego Słowa.
Emocje i kult ciała
Martyn Lloyd-Jones już w 1950 roku zauważał ogromne problemy
ówczesnego kościoła. Dostrzegał on niepokojącą tendencję do aktywności
zewnętrznej kościołów skupiającej się na programach wzrostu, atrakcyjnej
muzyce, strategii przywództwa i zasięgu wpływów. Jego zaniepokojenie było tym
większe, że to wszystko odbywało się kosztem biblijnej nauki.
Wielu z nas ma tendencję do powierzchownej oceny czyjejś służby
czy też działalności. To że dana społeczność chrześcijańska jest bardzo aktywna
na zewnątrz może jednocześnie oznaczać, że w środku jest totalnie martwa.
Podobnie wielka gorliwość i „ogień” w służbie poszczególnych ludzi wcale nie
musi oznaczać Bożej akceptacji. Nie każda aktywność jest słuszna, a nawet
najlepsza gorliwość może być w wielkim błędzie.
Dziś możemy zobaczyć, że wiele społeczności ma obsesję na
punkcie wszelakiej aktywności. Jednocześnie te same grupy często nie są w ogóle
zainteresowane doktrynalną stroną chrześcijaństwa. Martyn Lloyd-Jones
twierdził, że intelektualny letarg jest jednym z największych grzechów
współczesnych chrześcijan, którzy nastawieni na aktywność całkowicie
zaprzestali zagłębiania się w Boże tajemnice ukryte w Jego Słowie.
Dziś wielu chrześcijan jest zainteresowanych przede wszystkim
emocjami duchowymi. Niestety wiele współczesnych przeżyć ma wymiar cielesnych
ekscytacji aniżeli prawdziwej duchowości. To wszystko może skłaniać nas do
refleksji, że jednym z głównych problemów wśród chrześcijan ewangelicznych jest
ich brak prawdziwego poznania Boga.
W kulturze wypełnionej duchem konsumpcjonizmu chcemy szybko i
łatwo doświadczać głębokich emocji w sferze duchowej. W tym wszystkim jednak
bardzo często zapominamy o tym, że Biblia wyraźnie naucza, że powinnyśmy
oddawać cześć Bogu nie tylko w duchu ale i w prawdzie (J 4:24). Dodatkowo
musimy pamiętać, że Bogu należy służyć tak jak to Jemu się podoba: z czcią i
bojaźnią (Hbr 12:28). Czy skromność przepełniona czcią i pobożnością jest czymś
co kształtuje naszą służbę? Czy może raczej płytkość życia duchowego sprawiła,
że zadowalamy się kościołem uzależnionym od rozrywki?
Kompromis
Martyn Lloyd-Jones po latach swojej służby stwierdził, że Nowy
Testament wyraźnie wskazuje nam, że w Kościele nie chodzi o jego wielkość ale o
jego czystość. Jest to z pewnością rewolucyjna teza, która by podważyła
myślenie wielu pastorów, którzy niejednokrotnie za cenę popularności, wpływów,
statystyk czy też pieniędzy poszliby na kompromis. Tradycja apostolska jednak
wyraźnie pokazuje nam, że apostołowie nigdy nie zgodzili się na ustępstwo w
nadziei na pozyskanie nowych członków młodego kościoła. O Panu Jezusie z
pewnością nie można również powiedzieć, aby był zainteresowany popularnością
wśród ludu.
Prawdziwy Kościół Pana Jezusa Chrystusa nigdy nie zatracił Bożej
prawdy, która bezkompromisowo rozprawiała się z duchem tego świata. Dziś wmawia
nam się, że aby zdobyć ten świat dla Jezusa musimy najpierw się z nim
zaprzyjaźnić poprzez wspólne inicjatywy społeczne i ekumeniczne skupiające się
na tym co nas łączy a nie dzieli. W tym wszystkim zapominamy, że globalny
ekumenizm jest równoznaczny ze społecznością z demonami, a wypracowana jedność
będzie nowym tworem przygotowanym dla antychrysta.
Odpowiedź
Bardzo ważną kwestią w życiu każdego dziecka Bożego jest systematyczne
dążenie do posiadania „umysłu Chrystusowego”. My wszyscy, którzy patrzymy na
chwałę Pana jesteśmy przemieniani w ten sam obraz za sprawą Jego Ducha (2 Kor
3:18). Integralną częścią procesu uświęcenia będzie również przemiana naszego
umysłu, abyśmy za Pawłem mogli powiedzieć: „my mamy umysł Chrystusa”
(1 Kor 2:16). Nowość naszego życia wypełnionego Słowem Bożym nie będzie
tolerować powszechnej akceptacji grzesznych zachowań, fałszywej jedności
propagowanej przez ruch ekumeniczny, a także każdego ataku na Bożą prawdę. W
procesie wzrastania musimy nauczyć się rozróżniać pomiędzy kłamstwem a prawdą, sytuacją w której nasza wolność i poznanie powinna być ograniczona przez
miłość, a sytuacją w której należy podjąć zdecydowaną walkę o wiarę. Musimy
rozróżniać kiedy możemy iść na kompromis z rzeczami moralnie
obojętnymi, a kiedy powinnyśmy nieustępliwie stać w prawdzie.
Koniec
Charles Spurgeon powiedział, że musimy
mieć prawdę i tylko prawdę, w której będziemy naśladować naszych ojców w Chrystusie.
Ostrzegał on strażników, aby chronili swoje stada zanim owce zostaną
zniszczone, podczas gdy oni sami będą rozkoszować się błogim i beztroskim snem.
Bezbożna kultura konsumpcjonizmu, materializmu i korporacyjnego myślenia
opartego na statystykach uwiodła wielu ewangelicznych chrześcijan. Autentyczne
biblijne chrześcijaństwo będące spuścizną historycznego kościoła, coraz
częściej wypierane jest przez kulturę rozrywkową, która bardziej od prawdy,
ceni sobie potrzeby współczesnego człowieka. Hołdując ludzkiej cielesności
zatraca Bożą perspektywę. Tracąc Bożą perspektywę tracimy samego Boga.
Czy patrząc na współczesne mega kościoły i liderów
ewangelicznych mających wpływ na to jak wygląda chrześcijaństwo w XXI wieku
zauważamy to co charakteryzowało pierwszy kościół – Chrystocentryczność? Czy na
dzisiejszych ewangelizacjach, konferencjach, seminariach usłyszymy staromodną
naukę o krzyżu czy raczej miłą dla ucha papkę, która powierzchownie wygląda na
prawdziwą Ewangelię? Puste frazesy w stylu „Bóg cię kocha i ma wspaniały plan
dla twojego życia”; „przyjmij Jezusa do swojego serca”; „naucz się marzyć z
Bogiem” itp. nie są w stanie zmienić życia nieodrodzonego słuchacza.
Moralizatorskie teksty odnoszące się najczęściej do spraw trzeciorzędnych w
społecznościach uświęceniowych lub motywacyjni mówcy w nowoczesnych i modnych
kościołach, zapewnią człowiekowi wszystko za wyjątkiem jednej rzeczy –
zbawienia.
Bob Hunter z Christian Research Journal wskazuje, że w kościele
istnieje silna tendencja do umniejszania znaczenia doktryny. Pismo wyraźnie
kładzie nacisk nie tylko na doktrynę, ale na właściwą doktrynę. To dlatego Paweł zachęcał Tymoteusza aby ten
pilnował samego siebie i nauki (1 Tym 4:16) gdyż wiedział, że „przyjdzie bowiem czas, gdy zdrowej nauki nie
zniosą, ale zgromadzą sobie nauczycieli według swoich pożądliwości, ponieważ
ich uszy świerzbią” (2 Tym 4:3). Duch Święty jest Bożą prawdą w Kościele i
wszystkich chrześcijan obowiązuje całkowite i niekwestionowane posłuszeństwo
Słowu Bożemu, które jest ważniejsze aniżeli nawet najbardziej duchowe
przeżycie.
Oponenci „łowców herezji” zapominają o tym, że nawet niewielkie
odchylenie od prawdy może ostatecznie doprowadzić do dużego odstępstwa. Charles
Spurgeon powiedział, że nieskazitelna czystość prawdy zawsze będzie w stanie
wojny z wszelką ciemnością, herezją i kłamstwem.
Dariusz Leriel
Zobacz również:
Gdzie jesteś pasterzu: http://zwiedzenie.blogspot.com/2015/01/gdzie-jestes-pasterzu.html
